RAINER MARIA RILKE

Πριν απ' την θερινή βροχή

Με μιας από το πράσινο του πάρκου

κάτι αφαίρεσαν, κανείς δεν ξέρει τι

το νοιώθεις να σιμώνει στα παράθυρα

κι ύστερα να σωπαίνει. Επίμονα και δυνατά

ηχεί μέσ' απ' τα δέντρα η βροχή,

σκέφτεσαι κάποιον Ιερώνυμο:

αυξάνονται τόσο πολύ ζήλος και μοναξιά

ετούτης της φωνής που θε να εισακουσθεί

απ' την καταποντή. Μας εγκατέλειψαν της

αίθουσας οι τοίχοι αντάμα με τους πίνακές,

θρρείς και όσα λέμε δεν έπρεπε ν' ακούσουν.

Ξεθωριασμένες οι ταπετσαρίες αντανακλούν

των δειλινών το ακαθόριστο φως,

που τόσο μας εφόβιζαν σαν ήμασταν παιδιά.

(απο τη συλλογή: Νέα Ποιήματα, 1907
σε δική μου μετάφραση)

Vor dem Sommerregen

Auf einmal ist aus allem Grün im Park
man weiß nicht was, ein Etwas, fortgenommen;
man fühlt ihn näher an die Fenster kommen
und schweigsam sein. Inständig nur und stark

ertönt aus dem Gehölz der Regenpfeifer,
man denkt an einen Hieronymus:
so sehr steigt irgend Einsamkeit und Eifer
aus dieser einen Stimme, die der Guß

erhören wird. Des Saales Wände sind
mit ihren Bildern von uns fortgetreten,
als dürften sie nicht hören was wir sagen.

Es spiegeln die verblichenen Tapeten
das ungewisse Licht von Nachmittagen,
in denen man sich fürchtete als Kind.

(aus: Neue Gedichte (1907)