Sonntag, 28. Oktober 2012

YIANNIS EFTHYMIADIS * ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

 
DEIN KÖRPER IN MEINEN HÄNDEN EIN CELLO

Dein Körper in meinen Händen ein Cello
Halten will ich ihn und seiner Musik lauschen
Schlage seine tausend Lippen-Schlüssel an
streichle seine Saiten
Sieh nur das Zucken meiner Hände
während sie seine Düfte entfalten.

Auf seinem glatten Elfenbeinholz gleite ich
und rechne aus die Entfernung zum Paradies
Bis ich zu seinem Widerhallort gelange
das Knirschen zu hören
Worte gemischt mit Seufzern
quellen hervor aus dem Gefäß der Leidenschaft.


ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΤΣΕΛΟ

Το σώμα σου μέσα στα χέρια μου ένα τσέλο
Να το κρατάω ν’ ακούω τη μουσική του θέλω
Χτυπώ τα χείλια τα κλειδιά του
Χαϊδεύω τις χορδές
Τον τρόμο των χεριών μου δες
Έτσι που ξεδιπλώνουνε τη μυρωδιά του.

Στο φιλντισένιο λείο ξύλο του γλιστράω
Απόσταση απ’ τον παράδεισο μετράω
Μέχρι να φτάσω το αντηχείο
Ν’ ακούσω τους τριγμούς
Μπλεγμένα λόγια με λυγμούς
Να χύνονται από του πόθου το δοχείο.






ICH RIECHE AN MEINEN HÄNDEN

Du fehlst mir so sehr; ich strenge mich an, bei dir zu sein.
Ich rieche an meinen Händen; mein Gott, sie haben deinen Duft.
Und ich lecke meine Finger; sie haben den Geschmack deiner Berührung.
Ich betrachte meinen Körper; er hat die Form deiner Umarmung.
Ich zähle meine Finger; genauso wie ich deine Finger zähle.
Ich halte meinen Atem an; genauso wie das Erwürgen durch deine Küsse.
Ich bin dein Bild geworden; da ich doch fern von dir bin.


ΜΥΡΙΖΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ

Μου λείπεις παράφορα· πασχίζω να βρεθώ κοντά σου.
Μυρίζω τα χέρια μου· θε μου, κρατάνε το άρωμά σου.
Και γλείφω τα χείλη μου· έχουν τη γεύση απ’ το άγγιγμά σου.
Κοιτάζω το σώμα μου· σχηματισμένη η αγκαλιά σου.
Μετράω τα δάχτυλα· όπως μετρώ τα δάχτυλά σου.
Κρατώ την ανάσα μου· σαν τον πνιγμό απ’ τα φιλιά σου.
Εικόνα σου έγινα· αφού θα μένω μακριά σου.

[και τα δυο ποιήματα είναι από την συλλογή: 
«πάνω στο σώμα σου»
beide Gedichte sind in meiner Übertragung und stammen aus der Sammlung: „Auf deinem Körper“]

Donnerstag, 4. Oktober 2012

NIKOS KOFIDIS * ΝΙΚΟΣ ΚΩΦΙΔΗΣ


Liebe sie

Nicht mal das Glänzen deiner Augen
um meine Dunkelheit zu erhellen...

doch das Gedächtnis
das Gedächtnis,

ich streite mich mit ihm
ich widerstehe ihm
dieses beharrt
wirft Licht auf die Erinnerungen
sie haben alle dein Gesicht...

Lichter – Lampen – Scheinwerfer

das Herz legt Rechenschaft ab
- liebst du sie?
- Ich verehre sie
- hörst du das Flüstern der Blumen?
- Ich höre es
- was sagen sie?
- Dass ihr Paradies voll ist
von Sünden
- siehst du die Kerzenständer des Himmels?
- Ich sehe sie
- was sind sie?
- Ihre Augen, warum fragst du?
- Und jene Magie der Abenddämmerung
am Meer?
- Es ist die Träne ihres Seins
die das Leben schmückt
- ist sie so schön?
- Mehr als das Leben selbst
- LIEBE SIE
- LIEBE SIE, rief es...


(in meiner Übertragung)



foto: sophia georgallidis


Αγάπα την

Ούτε μια λάμψη από τα μάτια σου
να φωτίσει τα σκοτάδια μου...

όμως η μνήμη
η μνήμη,

μαλώνω μαζί της
αντιστέκομαι
εκείνη επιμένει
φωταγωγεί της αναμνήσεις
όλες έχουν την μορφή σου...

φώτα-λάμπες-προβολείς

απολογείται η καρδιά
-την αγαπάς;
-την λατρεύω
-ακούς τον ψύθιρο των λουλουδιών;
-ακούω
-τι λένε!
-ότι ο παράδεισός της είναι
γεμάτος αμαρτίες
-βλέπεις τα καντηλέρια του ουρανού;
-τα βλέπω
-τι είναι;
-τα μάτια της,τι ρωτάς..
-κείνη η μαγεία του δειλινού
στην θάλασσα;
-το δάκρυ της ύπαρξής της είναι
που στολίζει την ζωή
-είναι τόσο όμορφη;
-πιότερο από την ίδια την ζωή
-ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ
-ΑΓΑΠΑ ΤΗΝ φώναξε..

Mittwoch, 3. Oktober 2012

CHLOE KOUTSOUBELI * ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

 
FEHLERFREI

Er trug den Hut immer auf die richtige Art und Weise
dass er niemals verrutscht
dass er niemals wackelt
auf seinem Kopf.
Fehlerfrei auch die Art
wie er mit dem Tuch ihr den Mund zuschnürte
oder die Hände fest band
damit sie ihn nicht streichelte.

Er wusste ganz genau
wie umfangreich die Gefühle
das Risiko eines Fehlers beinhalten.


(in meiner Übertragung)





ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ

Φορούσε πάντα με το σωστό τρόπο το καπέλο
να μην αποκλίνει
να μην ταλαντεύεται ποτέ
πάνω στο κεφάλι του.
Αλάνθαστος κι ο τρόπος
που με το μαντήλι της φίμωνε το στόμα
ή της έδενε τα χέρια
για να μην τον χαιδέψει.

Γνώριζε καλά
πόσο το συναίσθημα εμπεριέχει
τον κίνδυνο του λάθους.

Montag, 1. Oktober 2012

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ




 





μια τελευταία προσπάθεια την ομορφιά να δείξουν
φύλλα που μόλις έπεσαν στη γης
και πριν μες στην καρδιά μου δύσουν
ελπίδες και τη φλόγα της ζωής πριν σβήσουν
το χέρι κράτα μου 'τι τώρα
του φθινοπώρου έφτασεν η ώρα...

FRIEDRICH NIETZSCHE

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Να τι είναι το φθινόπωρο:
θα σου ραγίσει την καρδιά!
Πέτα, πέτα μακριά! -
Ο ήλιος διαβαίνει το βουνό αργά
κι όλο ανεβαίνει και ψηλώνει
και σε κάθε βήμα κάνει ραστώνη.

Μα πόσο μαράθηκε ο κόσμος!
Σε κουρασμένα τεντωμένα νήματα παίζει
ο άνεμος το τραγούδι του:
η ελπίδα φευγάτη -
κι εκείνος την θρηνεί…

Να τι είναι το φθινόπωρο:
θα σου ραγίσει την καρδιά!
Πέτα, πέτα μακριά! -
Ω συ του δέντρου καρπέ,
Τρέμεις, πέφτεις;
Ποιο μυστικό σε δίδαξε
η νύχτα,
και ρίγος παγερό το μάγουλο σού καλύπτει,
το πορφυρομάγουλο; -

Σωπαίνεις, δεν απαντάς;
Ποιος μιλάει ακόμα;

Να τι είναι το φθινόπωρο:
θα σου ραγίσει την καρδιά!
Πέτα, πέτα μακριά! -
»Δεν είμαι όμορφο
- λέει τ' αστερολούλουδο -,
»μα τους ανθρώπους τους αγαπώ
»και τους ανθρώπους παρηγορώ:
»λουλούδια να βλέπουν ακόμα,
»να σκύψουν σε μένα,
»αχ, και να με κόψουν -
»στο μάτι τους να λάμπει μετά
»ανάμνηση για ομορφότερα από μένα,
»ανάμνηση ευτυχίας, ευτυχίας των ανθρώπων: -
»- το βλέπω, το βλέπω κι έτσι πεθαίνω.«-

Να τι είναι το φθινόπωρο:
θα σου ραγίσει την καρδιά!
Πέτα, πέτα μακριά! -


(μετάφραση: Franz Holzer κι εγώ)






DER HERBST

Dies ist der Herbst:
der - bricht dir noch das Herz!
Flieg fort! flieg fort! -
Die Sonne schleicht zum Berg
und steigt und steigt
Und ruht bei jedem Schritt.

Was ward die Welt so welk!
Auf müd gespannten Fäden spielt
Der Wind sein Lied:
die Hoffnung floh -
er klagt ihr nach...

Dies ist der Herbst:
der - bricht dir noch das Herz!
Flieg fort! flieg fort!
O Frucht des Baums,
Du zitterst, fällst?
Welch ein Geheimnis lehrte dich
die Nacht,
dass eisger Schauder deine Wange,
die Purpur-Wange deckt? -

Du schweigst, antwortest nicht?
Wer redet noch?

Dies ist der Herbst:
der - bricht dir noch das Herz!
Flieg fort! flieg fort!
»ich bin nicht schön
- so spricht die Sternenblume -,
»doch Menschen lieb ich
»und Menschen tröst ich:
»sie sollen jetzt noch Blumen sehn,
»nach mir sich bücken,
»ach, und mich brechen -
»in ihrem Auge glänzet dann
»Erinnerung an Schöneres als ich,
»Erinnerung an Menschen Glück, an Menschen Glück: -
»-ich sehs, ich sehs, und sterbe so.« -

Dies ist der Herbst:
der - bricht dir noch das Herz!
Flieg fort! flieg fort!

[Bender, Hans (Hrsg.): Das Herbstbuch, Frankfurt am Main: Insel Verlag 1982]

KOSTAS GOULIAMOS * ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΛΙΑΜΟΣ, Die gefrorenen Länder der Nomaden

Die gefrorenen Länder der Nomaden Ohne das wilde Meer eine Straße die den Abgrund aufsaugt ohne ein zärtliches Rasiermesser Musik, die kaum ...