TELLOS FILIS * ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ

 

                                                                Meine Freunde 

Meine Freunde sind die Wörter, die wir nicht aussprechen; die Umarmungen und die Küsse, die wir nicht geben.

Meine Freunde sind die Anrufe, die wir zu tätigen vergessen.

Die Glückwünsche, die wir am Tag nach der Feier senden.

Meine Freunde sind ein Lied, das uns Tränen in die Augen treibt. Ein Bild, das uns aus Herzen lachen lässt. Eine Filmszene, deren flotte Sprüche wir immer wieder nacherzählen. Der Gedichtband, den wir bis zum Zerfetzen gelesen; meine Freunde sind die Witze, über die nur wir lachen, und der Kaffee, den wir nicht mit anderen zu trinken vermögen.

Meine Freunde sind die Zigaretten, immer wenn wir beschließen mit dem Rauchen aufzuhören; und das Eis, jedes Mal, wenn wir eine Diät beginnen.

Meine Freunde sind die Tupperdosen mit hausgemachten Mahlzeiten, die wir untereinander tauschen, wie andere sms.

Meine Freunde sind immer da, auch wenn sie abwesend sind.

Meine Freunde sind Krieger, die die Tachogrenzen überschreiten. Sie treten aufs Gaspedal, wie andere auf die Trauben bei der Weinherstellung, und machen dann weiter.

Sie zertreten die Liebschaften und werden von ihnen reingelegt; sie schämen sich nicht, wegen einer Liebe bloßgelegt zu werden; im Gegenteil, dies macht sie tapferer, damit sie wieder auf den Beinen stehen und unerbittlich einer neuen verfallen.

Sie wissen, wie man unter der Last von Gefühlen, Pech und Wasser überleben kann.

Sie sind Amphibien, außerirdische Wesen, mit starkem Immunsystem.

Maschinen des Lebens und der Hoffnung gegen eine Vernichtungsgesellschaft.

Selten antworten sie auf Provokationen. Sie ziehen es vor zu arbeiten, lieben die Einsamkeit und verfügen über Geduld und Ausdauer.

Meine Freunde sind meine 1000 Gesichter,

sowie ich deren weitere 1000 bin.

Deshalb sind wir verschwörerisch und unvorhergesehen.

Sie hören nicht auf, mich zu überraschen; ich höre nicht auf, sie zu bewundern.

Doch wir sprechen dies nur selten aus.

Wir sind ausreichend eingebildet, um uns mit Zugeständnissen zu beschäftigen.

Dies tun wir jedoch an den seltenen Situationen, in denen einer von uns am Ende zu sein scheint. In jenen Momenten, halt, in denen dich der Freund heilt, allein dadurch, dass er da ist.

Dass er dir das Geld für die Miete, die du noch schuldest, in die Tasche steckt, ohne Worte.

Wir gehören zu denen, die Verständnis zeigen und selten kritisieren, denn jedes Mal, wenn einer von uns am Rand des Abgrunds gelangt, wissen wir, dass wir nach Verständnis und nicht nach Kritik suchen.

Kritik wird nach der Rettung ausgeübt, auf dem festen Boden der Beziehung.

Dann, wenn man in der Lage ist, alles zu hören und auszusprechen, jedoch keinesfalls in der Stunde der Gefahr.

Meine Freunde sind mein einziges Vermögen und ich hoffe, ich bin ihrs. Und dieser Schatz ist, für diejenigen, die es wissen, so riesig, so unschätzbar wertvoll, dass er kein Konkursrisiko beinhaltet.

Denn er wird geteilt und wenn du teilst, gewinnst du immer, zumindest als Mensch.

Deswegen sind meine Freunde einzigartige Sammelstücke.

Mit solchen Freunden verkümmert die Krankheit, die Krise berührt dich nicht, das Krumme wird geradegebogen und du wirst gestählt.

Mit solchen Freunden hast du es nicht nötig, in den Urlaub zu fahren, um dich zu erholen, du bleibst stets kampfbereit für den schwersten Winter, die härteste Pandemie, die unerträglichste Einsamkeit.

In diesem Herbst, in dem auch die letzten Masken fallen, wie markierte Spielkarten auf dem Markt der „Ausgezeichneten“ mit den „Lebensläufen und den Statistiken anstatt der Lebenserfahrung über den Umgang mit menschlichen Bedürfnissen“ und somit offensichtlich wird, wer die Freunde und wer die Feinde sind.

Wer Mensch ist und wer nicht.

Meine Freunde und Freundinnen brauche ich in diesem Posting nicht einmal zu taggen, sie wissen selbst, dass sie angesprochen sind, ich hab‘ es ihnen mehrere Male auf der Inbox, sowie in der Praxis im wirklichen Leben zugestanden. ❤

Ja, wir sind wenige, doch wir schauen uns in die Augen,

noch

 

                                        (aus dem Griechischen übertragen von Sophia Georgallidis)  

foto: s.g.

 Οι φίλοι μου

Οι φίλοι μου είναι οι λέξεις που δε λέμε, οι αγκαλιές που δεν κάνουμε, τα φιλιά που δεν δίνουμε.

Οι φίλοι μου είναι τα τηλέφωνα που ξεχνάμε να πάρουμε.

Τα χρόνια πολλά που στέλνουμε την επόμενη της γιορτής.

Οι φίλοι μου είναι ένα τραγούδι που μας κάνει να βουρκώνουμε. Μια εικόνα που ξεκαρδιζόμαστε. Μια σκηνή από ταινία που λέμε και ξαναλέμε τις ατάκες της. Το βιβλίο με τα ποιήματα που λιώσαμε, οι φίλοι μου είναι τα αστεία που γελάμε μόνο εμείς και οι καφέδες που δεν ξέρουμε να πίνουμε με άλλους.

Οι φίλοι μου είναι τα τσιγάρα κάθε που αποφασίζουμε να το κόψουμε και τα παγωτά κάθε που λέμε πως αρχίζουμε δίαιτα.

Οι φίλοι μου είναι τάπερ με μαγειρευτά φαγητά που ανταλλάσσουμε όπως οι άλλοι sms.

Οι φίλοι μου είναι εκεί ακόμη κι αν απουσιάζουν.

Οι φίλοι μου είναι πολεμιστές που σπάνε τα κοντέρ. Πατάνε τα 100 όπως οι άλλοι τα σταφύλια και συνεχίζουν.

Πατάνε τους Έρωτες και την πατάνε απ’ αυτούς, δεν ντρέπονται να εξευτελιστούν για μια Αγάπη, αντίθετα αυτό τους κάνει πιο γενναίους, να μπορούν να ξανασηκώνονται κι αμείλικτοι να ξαναπέφτουν σε μια νέα.

Ξέρουν να επιβιώνουν κάτω από τα αισθήματα, κάτω από τις ατυχίες κάτω από το νερό.

Είναι αμφίβια εξωγήινα όντα με γερό ανοσοποιητικό.

Μηχανές ζωής κι ελπίδας κόντρα σε μια κοινωνία εξολοθρευτή.

Σπάνια απαντούν στις προκλήσεις. Προτιμούν να εργάζονται, αγαπούν τη μοναχικότητα και διαθέτουν καρτερία.

Οι φίλοι μου είναι τα 1000 δικά μου πρόσωπα,

όπως κι εγώ τα δικά τους άλλα 1000.

Γι’ αυτό είμαστε συνωμοτικοί κι απρόβλεπτοι.

Δεν σταματάνε να με εκπλήσσουν, δεν σταματώ να τους θαυμάζω.

Αυτά όμως σπάνια τα λέμε.

Είμαστε αρκούντως επηρμένοι για να ασχολούμαστε με ομολογίες.

Αυτά τα κάνουμε στις σπάνιες φορές που κάποιος από μας λυγίζει. Εκείνα τα δευτερόλεπτα, ξέρεις, που ο φίλος σε γιατρεύει και μόνο που είναι εκεί.

Που σου βάζει στο τσεπάκι τα χρήματα του ενοικίου που χρωστάς, χωρίς λόγια.

Είμαστε απ’ αυτούς που κατανοούν και σπάνια κρίνουν, γιατί κάθε που φτάνουμε στους «γκρεμούς» μας ο καθένας, ξέρουμε πως την Κατανόηση αναζητάμε όχι την κριτική.

Η κριτική συμβαίνει μετά τη σωτηρία, στο σταθερό έδαφος της σχέσης.

Τότε που μπορείς ν’ ακούσεις και να πεις τα πάντα, αλλά όχι την ώρα του κινδύνου. 

Οι φίλοι μου είναι η δική μου μοναδική περιουσία κι εγώ ελπίζω η δική τους. Κι αυτός ο θησαυρός, για όσους ξέρουν, είναι τόσο τεράστιος, τόσο ανεκτίμητος που δεν ενέχει ρίσκο πτωχεύσεως.

Γιατί μοιράζεται κι όταν μοιράζεσαι πάντα κερδίζεις τουλάχιστον σαν άνθρωπος. 

Γι’ αυτό οι φίλοι μου είναι μοναδικά συλλεκτικά κομμάτια.

Με τέτοιους φίλους η αρρώστια μαραζώνει, η κρίση δεν σ’ αγγίζει, τα στραβά ισιώνουν κι εσύ θαυματουργά χαλυβδώνεσαι.

Με τέτοιους φίλους δεν έχεις ανάγκη να πας διακοπές, για να ξεκουραστείς, παραμένεις πάντα ετοιμοπόλεμος για τον πιο βαρύ χειμώνα την πιο σκληρή πανδημία την πιο αφόρητη μοναξιά. 

Αυτό το φθινόπωρο, που κι οι τελευταίες μάσκες πέφτουν σαν σημαδεμένα τραπουλόχαρτα στις αγορές των «αρίστων», με τα «βιογραφικά και τις στατιστικές αντί της βιωματικής γνώσης διαχείρισης ανθρώπων κι αναγκών», για να φανούν ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί.

Ποιοι είναι Άνθρωποι και ποιοι όχι.

Τους φίλους και τις φίλες μου δεν χρειάζεται να τους κάνω καν tag, σε τούτη την ανάρτηση, εκείνοι ξέρουν ποιοι είναι, τους το ’χω ομολογήσει σε δεκάδες inbox και με πράξεις στην αληθινή ζωή ❤

Ναι, είμαστε λίγοι, αλλά κοιταζόμαστε στα μάτια, 

ακόμα

[πηγή: ανάρτηση στο χρονολόγιο/φέισμπουκ του Τέλλου Φίλη]