ΟΧΙ, ΤΟΥΣ ΓΙΟΥΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΖΩ
Λέω να σας το πω εγκαίρως
Και ήδη από σήμερα σας τους αρνούμαι μια για πάντα –
Μην καταστρώσετε μεγάλες λίστες
Για να διαπιστώσετε πως έχω δύο γιους!
Θέλω ακόμη να σας πω ότι τους αγαπάω και τους δυο
Πιότερο κι απ’ τη ζωή μου, όπως το φως των δυο ματιών μου
Κι εκείνοι, να το ξέρετε, δεν θα κρατήσουν όπλο!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω –
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Ως ύψιστη αξία τους δίδαξα τον σεβασμό
Απέναντι στη ζωή κάθε ενός όντος –
Να είναι εύσπλαχνοι αλλά και συγχωρετικοί
Και όπου αυτό είναι δυνατό να αγαπούν!
Και τώρα σεις δεν θα μου τους χαλάσετε με μίσος
Κανένας στόχος, καμιά τιμή, ούτε κάποιο καθήκον
Αξίζουν να σκοτώσεις γι’ αυτά ή να πεθάνεις –
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω –
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Και σίγουρα η μάνα τους δεν τα ‘φερε στον κόσμο
Για σας με τόσο πόνο –
Όχι για σας και όχι ως τροφή για τα κανόνια σας
Μήτε κι εγώ ξενύχτησα κάποιες βραδιές απελπισμένος
Στο κρεβατάκι τους να ψήνονται στον πυρετό
Και με μεγάλο κόπο να δροσίζω το πρόσωπό τους το μικρό
Ωσότου να ησυχάσουμε όλοι αποκαμωμένοι
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω –
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Δεν θα μπουν στη γραμμή να παρελάσουν
Ούτε θα χρειαστεί ν’ αντέξουν, να παλέψουν μέχρι τέλους
Ή να παγώσουν σ’ ένα απ’ τον Θεό μέτωπο ξεχασμένο
Ενώ εσείς στα μαλακά σας μαξιλάρια αναπαύεστε!
Να προστατέψω τα παιδιά από κάθε κίνδυνο
Αυτό είναι το καταραμένο πατρικό μου το καθήκον
Κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα κρατήσω μακριά σας!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Θα τους διδάξω ανυπακοή
Αντίσταση και το ανυποχώρητο
Να επαναστατήσουν ενάντια σε κάθε εντολή
Και να μην σκύβουν στην εξουσία το κεφάλι!
Θα τους διδάξω να πάρουν τον δικό τους δρόμο
Σε κανένα μπαμπούλα, σε κανένα κοσμικό δικαστήριο
Να μην σταθούνε προσοχή, παρά μονάχα στον εαυτό τους!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Κι αν χρειαστεί τους παίρνω και φεύγω μακριά
Αντί δικοί σας δούλοι να ‘ναι
Θα πάω μαζί τους σε μια ξένη γη
Έτσι φτωχοί και σαν τους κλέφτες μέσα στη νυχτιά!
Έχουμε μόνο αυτή τη σύντομη ζωή
Το ορκίζομαι και σας το λέω μία και καλή:
Στην τρέλα σας δεν θα τους δώσω εγώ τροφή!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
Όχι, τους γιους μου δεν σας τους χαρίζω!
[σε δική μου μετάφραση]
P. Picasso, Friede allen Völkern, Plakat für den Weltfriedenskongress 1952
(foto: s.g. auf der Picasso-Ausstellung, Köln 2021)
Nein, meine Söhne geb‘ ich nicht!
Ich denk', ich schreib' euch besser schon beizeiten
Und sag' euch heute schon endgültig ab
Ihr braucht nicht lange Listen auszubreiten
Um zu sehen, dass ich auch zwei Söhne hab'!
Ich lieb' die beiden, das will ich euch sagen
Mehr als mein Leben, als mein Augenlicht
Und die, die werden keine Waffen tragen!
Nein, meine Söhne geb' ich nicht
Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
Ich habe sie die Achtung vor dem Leben
Vor jeder Kreatur als höchsten Wert
Ich habe sie Erbarmen und Vergeben
Und wo immer es ging, lieben gelehrt!
Nun werdet ihr sie nicht mit Hass verderben
Keine Ziele und keine Ehre, keine Pflicht
Sind's wert, dafür zu töten und zu sterben
Nein, meine Söhne geb' ich nicht
Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
Ganz sicher nicht für euch hat ihre Mutter
Sie unter Schmerzen auf die Welt gebracht
Nicht für euch und nicht als Kanonenfutter
Nicht für euch hab' ich manche Fiebernacht
Verzweifelt an dem kleinen Bett gestanden
Und kühlt' ein kleines glühendes Gesicht
Bis wir in der Erschöpfung Ruhe fanden
Nein, meine Söhne geb' ich nicht
Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
Sie werden nicht in Reih' und Glied marschieren
Nicht durchhalten, nicht kämpfen bis zuletzt
Auf einem gottverlass'nen Feld erfrieren
Während ihr euch in weiche Kissen setzt!
Die Kinder schützen vor allen Gefahren
Ist doch meine verdammte Vaterpflicht
Und das heißt auch, sie vor euch zu bewahren!
Nein, meine Söhne geb' ich nicht
Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
Ich werde sie den Ungehorsam lehren
Den Widerstand und die Unbeugsamkeit
Gegen jeden Befehl aufzubegehren
Und nicht zu buckeln vor der Obrigkeit!
Ich werd' sie lehr'n, den eig'nen Weg zu gehen
Vor keinem Popanz, keinem Weltgericht
Vor keinem als sich selber g'radzustehen!
Nein, meine Söhne geb' ich nicht
Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
Und eher werde ich mit ihnen fliehen
Als dass ihr sie zu euren Knechten macht
Eher mit ihnen in die Fremde ziehen
In Armut und wie Diebe in der Nacht!
Wir haben nur dies eine kurze Leben
Ich schwör's und sag's euch g'rade ins Gesicht:
Sie werden es für euren Wahn nicht geben!
Nein, meine Söhne geb' ich nicht
Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
Nein, meine Söhne geb' ich nicht
Nein, meine Söhne geb' ich nicht!
