Samstag, 26. Mai 2012

GÜNTER GRASS

ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΙΛΟΥΝ…

"Η ντροπή της Ευρώπης" 

(Süddeutsche Zeitung 25-5-2012)


Μέσα στην παγκόσμια κρίση, μέσα στο ζόφο και την απογοήτευση, ελεύθερα, γενναία πνεύματα μιλούν, κραυγάζουν την αλήθεια, το δίκιο, τη ζωή. Ο βραβευμένος με το βραβείο Nobel (1999) Γερμανός συγγραφέας Günter Grass δημοσίευσε χτες Παρασκευή 25-5-2012 στην εφημερίδα Süddeutsche Zeitung ένα ποίημα γραμμένο για την «ελληνική κρίση» και τη στάση της Ευρώπης. Όπως μόνο οι ποιητές μπορούν, ο Grass ευθύβολα, απέριττα και σαρωτικά δίνει το αληθινό στίγμα της σημερινής πραγματικότητας.

Μαζί με τoν φίλo Γιάννη Ευθυμιάδη (https://www.facebook.com/yiannis.efthymiadis) αποδώσαμε στα ελληνικά το ποίημα του Günter Grass, όχι μόνο για να μπορούν να το διαβάσουν και όσοι δεν γνωρίζουν τη γερμανική, τη γλώσσα στην οποία γράφτηκε, αλλά, κυρίως, γιατί το ποίημα αποζητά να αποτυπωθεί στη γλώσσα για την οποία γράφτηκε


Günter Grass

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Είσαι πολύ κοντά στο χάος, γιατί δε συμμορφώθηκες πλήρως στην αγορά
κι απομακρύνεσαι απ’ τη χώρα, που ήτανε κάποτε λίκνο για σένα.

Ό,τι με την ψυχή ζητούσες και νόμιζες πως είχες βρει
τώρα σαν κάτι περιττό αποβάλλεις και το πετάς μες στα σκουπίδια.

Ολόγυμνη σαν οφειλέτης διαπομπεύεται, υποφέρει η χώρα εκείνη
που έλεγες πως της χρωστάς ευγνωμοσύνη.

Στη φτώχια καταδικασμένος τόπος, τόπος που ο πλούτος του
τώρα στολίζει τα μουσεία: λάφυρα που έχεις τη φροντίδα Εσύ.

Κείνοι που χίμηξαν με την ορμή των όπλων στη χώρα την ευλογημένη με νησιά
στολή φορούσαν και κρατούσαν τον Χέλντερλιν μες στο γυλιό τους.

Καμιά ανοχή πλέον δε δείχνεις στη χώρα που οι συνταγματάρχες υπήρξαν σύμμαχοι ανεκτικοί.

Χώρα που ζει δίχως το δίκιο, μα με εξουσία που επιμένει πως έχοντας αυτή το δίκιο
ολοένα σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι.

Σε πείσμα σου η Αντιγόνη μαυροφορεί - σ’ όλη τη χώρα
πενθοφορεί και ο λαός της που κάποτε σ’ είχε φιλοξενήσει.

Μα οι ακόλουθοι του Κροίσου έχουν στοιβάξει έξω απ’ τη χώρα,
στα θησαυροφυλάκιά σου, ό,τι σαν μάλαμα αστράφτει.

Πιες, επιτέλους, πιες κραυγάζουν επίτροποι σαν μαζορέττες
μα ο Σωκράτης σού επιστρέφει γεμάτο πίσω το ποτήρι.

Σύσσωμοι, ό,τι σου ανήκει, βαριά θα ρίξουν την κατάρα
θεοί, αφού η θέλησή σου ζητά ξεπούλημα του Ολύμπου.

Χωρίς του πνεύματος τροφή, τότε κι εσύ θα καταρρεύσεις
δίχως τη χώρα που ο νους της, Ευρώπη, εσένα έχει πλάσει.

(απόδοση στα ελληνικά Γιάννης Ευθυμιάδης - Σοφία Γεωργαλλίδη)

Sonntag, 6. Mai 2012

NIKOS KOFIDIS * ΝΙΚΟΣ ΚΩΦΙΔΗΣ


VOLLMOND

Der volle Mond
ist an deinen Haaren hängen geblieben
ich sehe ihn mir an
ICH SEHE DICH AN

wie groß das Leid
dass du so weit weg von mir bist

ich wünschte, du wärst hier
ich würde ihn abhängen
auf deine Brust legen
mit seinen Schattierungen
spielen
um den Winkel deiner Lippen
damit ein wenig zu beleuchten
dort hältst du versteckt
den süßen Kuss
wie eine Glücksträne
ich werde ihn dir an den Lidern hängen
und dort Wache halten, damit er nicht herunterfällt

wie groß das Leid
dass du so weit weg von mir bist

ich wünschte, du wärst hier
damit ich ihn auf deinen Rücken rollen lasse
wie ein Schaudern der Wollust
mit ihm spielen
Kopf oder Zahl
bei Zahl dir sagen ich liebe dich
bei Kopf, wie sehr ich dich begehre

WIE SEHR WÜNSCHTE ICH, DU WÄRST HIER...


(in meiner Übertragung)



der gestrige Vollmond, fotografiert von Kyriakos Voutsalas


η χτεσινή πανσέληνος, όπως την είδε ο φακός του Κυριάκου Βουτσαλά



ΟΛΟΓΙΟΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Ολόγιομο το φεγγάρι
σκάλωσε στα μαλιά σου,
το κοιτώ,
ΣΕ ΚΟΙΤΩ,

πόσος πόνος
που είσαι μακριά μου,

θάθελα νάσουνα εδώ,
να το ξεσκαλώνω από εκεί
να το ακουμπώ στο στήθος σου,
με τις φωτοσκιάσεις του
να παίζω,
να φωτίζω λίγο την άκρη
των χειλιών σου,
κρυμένο έχεις εκεί
το γλυκοφίλημα,
σα δάκρυ ευτυχίας
στα τσίνορά θα το κρεμώ,
θα φυλάω να μην πέσει,

πόσος πόνος
που είσαι μακριά μου,

θάθελα νάσουνα εδώ,
στην πλάτη σου να το κυλώ
σα ρίγος ηδονής,
να το παίζω
κορώνα-γράμματα,
κορώνα να σου λέω σ'αγαπώ
γράμματα να λέω πως σε θέλω,

ΠΟΣΟ ΘΑΘΕΛΑ ΝΑΣΟΥΝΑ ΕΔΩ...

KOSTAS GOULIAMOS * ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΛΙΑΜΟΣ, Die gefrorenen Länder der Nomaden

Die gefrorenen Länder der Nomaden Ohne das wilde Meer eine Straße die den Abgrund aufsaugt ohne ein zärtliches Rasiermesser Musik, die kaum ...