|
Φοβάμαι πολύ τον λόγο των ανθρώπων
Φοβάμαι πολύ τον λόγο των ανθρώπων Τα λένε όλα τόσο ευδιάκριτα: Αυτό λέγεται σκύλος, αυτό λέγεται οίκος, κι εδώ είναι η αρχή μα το τέλος εκεί.
Φοβάμαι επίσης το μυαλό τους, της ειρωνείας το παιχνίδι τους, γνωρίζουν όλα
όσα πρόκειται να 'ρθουν κι όσα ποτέ υπήρξαν∙ δεν τους φαίνεται πλέον θαυμάσιο κανένα βουνό∙ ο κήπος και το κτήμα τους συνορεύουν με τον θεό.
Πάντα θα προειδοποιώ και θα υπερασπίζομαι: Κρατηθείτε μακριά! Μου αρέσει όταν ακούω τα πράγματα να τραγουδούν. Μα σαν τ’ αγγίζετε: γίνονται άκαμπτα και σιωπούν. Σεις είστε που μου τα δολοφονείτε όλα.
(δική μου η απόδοση στα Ελληνικά)
 Ich fürchte mich so vor der Menschen Wort
Ich fürchte mich so vor der Menschen Wort. Sie sprechen alles so deutlich aus. Und dieses heißt Hund und jenes heißt Haus, und hier ist der Beginn und das Ende ist dort.
Mich bangt auch ihr Sinn, ihr Spiel mit dem Spott, sie wissen alles, was wird und war; kein Berg ist ihnen mehr wunderbar; ihr Garten und Gut grenzt grade an Gott.
Ich will immer warnen und wehren: Bleibt fern. Die Dinge singen hör ich so gern. Ihr rührt sie an: sie sind starr und stumm. Ihr bringt mir alle die Dinge um.
| ||
