AN DEN ABENDEN MEINES SICHERSTEN KUMMERS
An den Abenden meines sichersten Kummers
wartet das Meer auf uns, damit wir seine Weite begehen
der Himmel spiegelt unsere umgedrehten Körper wider
doch du bist nicht da und es schweben nur die Worte auf dem Blatt
idealerweise mit etwas von der Aura der Ödnis oder etwas
von den Spuren, die wir nicht hinterlassen haben in den dunklen Straßen der Stadt
im hellen Schein einer Straßenlaterne
welche unerbittlich beisteht
deiner Abwesenheit.
[in meiner Übertragung]
ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΗΣ ΠΙΟ ΒΕΒΑΙΗΣ ΘΛΙΨΗΣ ΜΟΥ
Τα βράδια της πιο βέβαιης θλίψης μου
μας περιμένει η θάλασσα, να περπατήσουμε την απλωσιά της
μας καθρεφτίζει ο ουρανός αντεστραμμένα σώματα
όμως εσύ λείπεις και μένουν τα λόγια να αιωρούνται στη σελίδα
ιδανικά κρατώντας κάτι απ’ την αύρα της ερημίας ή κάτι
από τα ίχνη που δεν αφήσαμε στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης
στις φωτεινές εκλάμψεις κάποιου φανοστάτη
που παραστέκει ανελέητα
την απουσία σου.
[από την ενότητα «Ελάχιστο φιλί» στην ποιητική συλλογή «Το οικείο σκοτάδι», εκδ. Νεφέλη, 2022]
