Herbst
für Antonakis
Ich wachte
leer auf
Schaute sie
fragend an.
Danach ging
ich in die Fabrik
Es war der
Nieselregen eines Schattens,
ich bat den
Wächter
„Das
schlimmste, was es gibt zu dieser Zeit“.
Er wurde überzeugt,
war lang genug dort.
Gemeinsam
machten wir uns langsam dran, herauszuholen
Ich dachte
an einen nassen Sommer
In dem ich
weinte und sündigte an jeden Nachmittag
Dröhnen biss
sich an meinen Ohren hartnäckig fest
Kann mich
auch gut erinnern an das Versprechen:
„Wir sehen
uns wieder“,
niemand von
uns hat je daran geglaubt.
Und doch,
schau jetzt, ist sie heraus.
Faden für
Faden fing ich an, sie einzusammeln
Faden für
Faden sie zu transportieren
Auch er
schimpfte leicht: „Mitten am Tag Schikanen.
Ward ihr
verwand?“
„Gleichaltrig“
„Wie heißt du
nochmal?“
„Ich weiß es
nicht mehr“
(in meiner Übertragung)
foto: Sophia Georgallidis
Φθινόπωρο
του
Αντωνάκη
Ξύπνησα αδειανά
Την κοίταξα απορημένα.
Ύστερα πήγα απ’ το εργοστάσιο
Ήταν ένα ψιλόβροχο σκιάς,
παρακάλεσα τον φύλακα
"Ό,τι χειρότερο για τέτοιαν ώρα".
Πείστηκε, είχε και χρόνια εκεί.
Αρχίσαμε μαζί να βγάζουμε σιγά-σιγά
Θυμήθηκα ένα υγρό καλοκαίρι
Έκλαιγα και αμάρτανα κάθε απόγευμα
Και βουητά δαγκώνανε επίμονα τ΄αφτιά μου
Θυμάμαι και την υπόσχεση:
"Θα ξανασυναντηθούμε",
κανείς μας δεν την πίστευε.
Και νάτη τώρα, βγήκε.
Κλωστή-κλωστή άρχισα να τα παίρνω
Να τα μεταφέρω κλωστή-κλωστή
Ψιλοβλαστήμαγε κι αυτός: "Καψόνι
μεσημεριάτικα.
Τι σου ήτανε;"
"Συνομήλικος"
"Πως σε είπαμε;"
"Δεν
θυμάμαι"
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen