ΓΙΟΥΡΓΚΕΝ ΡΟΜΠΦ * JÜRGEN ROMPF

Distomo: old school, now archeological museum

Στο σχολείο

Εκεί εκτελέστηκαν

οι άντρες που οι Γερμανοί

είχαν συλλάβει το πρωί

           Πεινασμένοι ήσαν και διψασμένοι

Μια μάνα είχε απλώσει τα χέρια

με το παιδί της

στον αλυσοδεμένο πατέρα

           για τον τελευταίο ασπασμό

Όταν ήχησαν οι σφαίρες,

ένα χελιδόνι πέταξε

πάνω από τα πτώματα

           Δεν ξαναγύρισαν ποτέ

Το δείλι πείνασαν τα πρόβατα

στα μαντριά

και τα φυτά ξεράθηκαν

           στους αγρούς

***

An der Schule

Dort wurden erschossen

die von den Deutschen am Morgen

gefangenen Männer

           Hungrig waren sie und durstig

Eine Mutter hatte ihr Kind

dem gefesselten Vater

noch einmal zum Abschied

         gereicht

Als die Schüsse verhallten,

flog eine Schwalbe über die

Leichen hinweg

          Sie kehrten nie wieder

Am Abend hungerten die Schafe

in den Ställen

und es vertrockneten die Pflanzen

           auf den Feldern

το καμπαναριό του Αγίου Νικολάου στην πάνω πλατεία

Παραμονή

Ξανά οι καμπάνες χτυπούν,

καλώντας στη λειτουργιά.

Διαπερνούν το φως

          σχίζουν τη σιωπή.

Ένα δροσερό αεράκι πιάνει

το τραγούδι

και το πάει σ' όλη τη χώρα

Γλυκά μελίσματα

που τα κουβαλούν μπάσοι

ξεσκίζει το παραπέτασμα

ένας τενόρος σε υψηλές νότες

σταύρωση, θάνατος

και θλίψη βαθιά

          Όμως κανένας θρίαμβος.

Ένα δροσερό αεράκι πιάνει

την ανάσα

των προσευχομένων

Ακόμα

την κρατά

***

Vorabend 

 

Noch einmal die Glocken,

die läuten zur Messe.

Sie brechen das Licht

           zerreißen die Stille.

Ein kühler Wind nimmt

auf den Gesang

und trägt ihn ins Land

Helle Melismen von

Bässen getragen

Vorhang zerreißend

ein hoher Tenor

Kreuzigung, Tod

und tiefes Leid

           Doch keinen Triumph.

Ein kühler Wind nimmt

auf den Atem

der Betenden

Er nimmt ihn
noch lange

λινοτυπία του Αντώνη Κανά

Άυπνη η νύχτα

του Μαρίνου Σιγούρου

Περιφέρεται εδώ κι εκεί, συναντά

τον γέροντα.

Που τα χέρια του είναι αδειανά.

Περπατούν μαζί

στους νυχτερινούς δρόμους.

Ακούν μηχανές, κι έπειτα πυροβολισμούς

κι ύστερα κραυγές που δεν θα σταματήσουν

ποτέ.

Μυρωδιά καμμένου από το απέναντι σπίτι

όπως όλα, φευγάτη κι αυτή

           σκάβει και χώνεται βαθιά μέσα στη μνήμη

Κι ύστερα βλέπει τα παιδιά

που επέζησαν τη μέρα τούτη

Μικρές σκιές

γονατισμένες

δίπλα στα πτώματα

της μάνας και του πατέρα

Κοιτά κατάματα τον γέρο

           Τώρα μπορεί να το αντέξει

Όχι, δεν είναι τρέλα

Μίσος βλέπει εν μέρει

(μέρος του εγκλήματος κι αυτό)

Μα πάνω απ' όλα νοιώθει

           τη θλίψη

Μαρίνος Σιγούρος, συγγραφέας του διηγήματος με τον τίτλο «Το πανηγύρι του θανάτου στο Δίστομο», στον τόμο (στα Γερμανικά): «Η Αντιγόνη ζει», νεοελληνικά διηγήματα, επιμέλεια έκδοσης: Μέλπω Αξιώτη και Δημήτρης Χατζής, εκδόσεις Verlag Volk und Welt, Βερολίνο 1961

***

Schlaflos die Nacht

für Marinos Sigouros

Er wandert umher, begegnet

dem Alten.

Dessen Hände sind leer.

Sie gehen gemeinsam

durch die nächtlichen Straßen.

Hören Motoren, dann Schüsse

dann Schreie, die nie mehr

verhallen.

Brandgeruch vom Haus gegenüber

flüchtig wie alles

           gräbt sich tief ins Gedächtnis hinein

Dann sieht er die Kinder

die den Tag überlebten

Kleine Schatten

die neben den Leichen

der ermordeten

Mütter und Väter knien

Er schaut dem Alten ins Gesicht

           Nun kann er‘s ertragen

Irre ist es nicht

Er sieht wohl den Hass

(auch dies das Verbrechen)

Doch spürt er vor allem

           die Trauer

Marinos Sigouros, Autor der Erzählung: ‚Das Fest des Todes in Distomo‘, in ‚Antigone lebt‘, neugriechische Erzählungen, Hrsg. Melpo Axiti und Dimitrios Hadzis, Verlag Volk und Welt, Berlin 1961

~~~~~

- τα ποιήματα είναι του Jürgen Rompf, γραμμένα στα Γερμανικά - η απόδοσή τους στα Ελληνικά είναι δική μου

- die Gedichte stammen von Jürgen Rompfs Feder - die Übersetzung ins Griechische habe ich besorgt

- οι φωτογραφίες είναι επίσης δικές του

- auch für die Fotos hat er alle Rechte