JORGOS VLACHAKIS * ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΧΑΚΗΣ

Sie versteinerte.
Das war gar nicht ihre Absicht.
Doch die Jahre des Wartens
tropften auf sie.
Langsam... ganz langsam...
Am Anfang gefielen ihr
diese Tropfen.
Dann gewöhnte sie sich an sie.
Sie sagte sich, es war ihr Schicksal
Stein zu werden.
Und sie schwieg.
Nur allabendlich
erzählte sie den Winden Märchen
damit sie einschlafen.
So lernten die Menschen sprechen.
Indem sie hörten, wie die Winde
ihre Wörter widerhallen
hinter verriegelten
Fenstern.
Nun
genießt sie
das Salz
das sich in ihrem Innern
eingenistet hat
und wartet darauf
Sand zu werden.

*****

Πέτρωσε.
Δεν το θέλησε.
Μα τα χρόνια της αναμονής
στάλαζαν πάνω της.
Αργά …αργά…
Στην αρχή της άρεσαν
τούτες οι σταγόνες.
Μετά τις συνήθισε.
Είπε πως μοίρα της
ήταν να γίνει πέτρα.
Και σιώπησε.
Τα βράδια μόνο
έλεγε παραμύθια στους αέρηδες
για να κοιμηθούνε.
Έτσι οι άνθρωποι
έμαθαν να μιλάνε.
Ακούγοντας τους αέρηδες
να ηχούν τις λέξεις της
πίσω από τα κλειστά
παράθυρα,
Τώρα
γεύεται
το αλάτι
που έχει φωλιάσει
μέσα της
περιμένοντας
να γίνει άμμος.

foto: Tortoise, Spuren im Sand

Durchsichtiger Sand
deine Schritte.
Ich folgte ihren Spuren.

Und sah die
weiße Linie
deines Schlafs.
Ich schwieg
bei deinem plötzlichen Lächeln.
Und deine Atemzüge
waren kleine Male
auf mir.
Ein Klumpen aus Erde
das Stöhnen deines Orgasmus.

Dann
hüllte ich mich ein
in den Rauch der
Nacht
die einen regnerischen Tag
ankündigte
auf deinen Augenlidern.

Später nahm ich einen Schwamm
und spülte sie aus.
Ich warf den Schwamm weg
soweit ich nur konnte.
Und er wurde eine Seerose.
Auf ihr quackt nun
ein verliebter Frosch.

*****

Άμμος διάφανη
τα βήματά σου.
Ακολούθησα τα χνάρια τους.

Κι είδα τη
λευκή γραμμή
του ύπνου σου.
Σώπασα στο
ξαφνικό χαμόγελό σου.
Κι ήταν
στίγματα μικρά
οι ανάσες σου
πάνω μου.
Σβώλος από χώμα
το βογγητό του οργασμού σου.

Έπειτα
τυλίχτηκα
τον καπνό της
Νύχτας.
που χρησμό διαλαλούσε
για μέρα βροχερή
πάνω στα βλέφαρά σου.

Πήρα αργότερα ένα σφουγγάρι
και τα ξέπλυνα.
Πέταξα το σφουγγάρι
όσο πιο μακριά μπορούσα.
Κι έγινε νούφαρο σε μια λίμνη.
Που πάνω του κοάζει
ένας ερωτευμένος βάτραχος.

 foto: Sophia Georgallidis

Viel später,

wenn über ihm bereits vorbeigegangen sein wird

das mit gelben Blättern vermengte und

durch die ersten Regen ausgespülte Salz,

wird er in den Taschen seines Mantels

eine alte Fahrkarte finden.

Eine von jenen

worauf keine Strecke verzeichnet ist.

Überrascht wird er feststellen,

wenn er sie umdreht, dass darauf geschrieben sind

die Wörter “Mythridates du hast dich verspätet.........”

Er wird lächeln,

denn er mag es, den Frühling

so zu nennen...

Er wird die unendlichen Punkte des Schweigens streicheln.

Und sie an den Regen ausbreiten ...

Und da wird es Frühling.
Einer von denen, die aufgeblühte

Dornen mit sich tragen.

Und ihre Meere widerstehen

trotzig

den Wellen, die sie geboren haben.

Er wird sich beugen, um in den Frühling einzudringen.

Und dieser wird ihn als einen Fremdkörper empfinden.

Und ihn zu Erde umwandeln.

Mit dem strengen Gebot

von seinen Lippen erteilt,

auf ihn sollen fallen

die Blätter der gezupften Margeriten.

Und die Winde soll er halten

in den Wurzeln

einer kleinen, roten Mohnblume.

Und er wird traurig sein

wenn

er sie nicht mehr

halten

wird können.

*****

Πολύ αργότερα,

όταν θα έχουν περάσει από πάνω του

το αλάτι, το ανακατωμένο με κίτρινα φύλλα,

το ξεπλυμένο από τις πρώτες βροχές,

θα ψάχνει τις τσέπες του παλτού του

και θα βρει ένα παλιό εισιτήριο.

Από κείνα

που δε γράφουν τη διαδρομή.

Έκπληκτος, γυρίζοντας το από την άλλη,

θα δει πως θα έχει πάνω του

γραμμένες τις λέξεις "Mυριθάλδη άργησες........"

Θα χαμογελάσει,

γιατί έτσι του αρέσει να λέει

την Άνοιξη ...

Θα χαϊδέψει τα ατέλειωτα αποσιωπητικά.

Και θα τ' απλώσει στη βροχή ...

Και τότε θα γίνει μια Άνοιξη.

Από κείνες που χουν λουλουδιασμένα

αγκάθια.

κι οι θάλασσες τους αντιστέκονται

πεισματικά

στα κύματα που τις γέννησαν.

Θα σκύψει για να μπει μέσα της.

Και κείνη η Άνοιξη θα τον δει ως παρείσακτο.

Και θα τον κάνει χώμα.

Με την προσταγή, την άγρια

βγαλμένη από τα χείλια της,

ν’ ακουμπούν πάνω του

τα πέταλα από τις μαδημένες μαργαρίτες.

Και να κρατάει τους ανέμους

μέσα στις ρίζες

μιας μικρής κόκκινης παπαρούνας.

Θα λυπηθεί τότε

όταν

δεν θα μπορέσει

να τους

κρατήσει.

[- και τα τρία ποιήματα είναι από την συλλογή του «Γράμματα στην Αάβησαρ», εκδ. Ζάθεον Πυρ, 2014.

- die Übertragung ins Deutsche habe ich besorgt]