ARGYRIS SFOUNTOURIS * ΑΡΓΥΡΗΣ ΣΦΟΥΝΤΟΥΡΗΣ

GEBET

so hell das Licht

um so dichter die Finsternis -

Wie sollte ich vergessen?

Die dezimierte Erde

bezeugte es,

die Steine schrien es heraus,

die Blätter flüsterten es,

die Vögel besangen es.

Und wie das Lamm

traurig blökt

wenn es nach der Mutter ruft

so schickten die Seelen

eine Fürbitte

So dicht die Finsternis -

Wie sollte ich vergessen?

Einer Zypresse gleich steh' ich da

ungebeugt,

unbeugsam

inmitten der Gräber.

Auf ihren Steinen

flackert

erschrocken noch

die Flamme

im Öllämpchen der Hoffnung -

Wo ist die Sühne

um noch etwas Öl

hinzuzufügen,

bevor es ausgeht?

(in meiner Übertragung)

foto: Sophia Georgallidis (Fragment aus der Marmorgedenktafel im Mausoleum in Distomo)

ΔΕΗΣΗ

Όσο λαμπρό το φως

τόσο πυκνό το σκότος -

Πώς να ξεχάσω;

Τ' αποδεκατισμένα χώματα

το λέγανε,

το φώναζαν οι πέτρες,

τα φύλλα το ψιθύριζαν,

το κελαϊδούσαν τα πουλιά.

κι όπως τ΄αρνί

βελάζει λυπηρά

όταν τη μάνα κράζει

στέλνανε οι ψυχές

παράκληση...

Τόσο πυκνό το σκότος -

Πώς να ξεχάσω;

Σαν κυπαρίσσι στέκομαι

αλύγιστος,

ακλόνητος

ανάμεσα σε τάφους.

Πάνω τους

τρεμοσβήνει

τρομαγμένη ακόμα

η φλόγα

στης ελπίδας το καντήλι -

Πού είν' η εξιλέωση

να συμπληρώσει,

πριν σωθεί τελείως,

λίγο λάδι;

(από τη συλλογή «Τα Διστομίτικα», Εναλλακτικές εκδόσεις, 1994)