Freitag, 14. Dezember 2012

STATHIS KOUTSOUNIS * ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΝΗΣ

der Ausgang

woher kommst du, was gibt es Neues dort unten?

heißer Frühnachmittag im Juli
die Sonne ging langsam unter und der Sand
glühend heißes Eisen

wie gelähmt schaute ich aufs Meer
und plötzlich taucht heraus
der Ertrunkene

Algen verheddert in seinen Haaren
und aus den Ohren springen Fische

dort hört man keine Lieder
es spielen nicht die Instrumente
gebeugt schuften alle in einem weiten Acker
für den Großen Herrn graben und pflügen sie
aber sie kommen nicht voran
sie säen und ernten Salz und Kohle
zu seinen Gunsten
den ganzen Tag lang sammeln sie
desnachts verstreut er alles wieder
niemand atmet auf
und wenn einer müde wird
gnadenlos wird er gepeitscht
und fängt wieder von vorne an

dort an den Feiertagen und auch unter der Woche
ohne jemals die Kleider zu wechseln
tragen allesamt Anzüge
zerfetzt vom Wasser und von Erde
und dreckig von der Würmer Kot
dort kommen keine Frauen vorbei
und man bekommt nie einen süßen Blick
einzig Steine kommen geflogen
aus einer der versteckten Ecken

und stellst du dich zu fliehen an
erahnen es sofort die Spitzel
verordnen dir Einzelhaft
und quälen dich ganz grausam

sagte er und schauderte
und schmelzte wie das Eis dahin
das Meer sog ihn wieder auf

(in meiner Übertragung)




η έξοδος

από πού έρχεσαι τι νέα εκεί κάτω

καυτό του Ιουλίου απομεσήμερο
ο ήλιος έπεφτε αργά κι η άμμος
σίδερο πυρωμένο

χάζευα παραλυμένος τη θάλασσα
και ξάφνου βγαίνει απομέσα
ο πνιγμένος

φύκια μπερδεμένα στα μαλλιά του
κι από τ' αυτιά πετάγονταν ψάρια

εκεί τραγούδια δεν ακούγονται
τα όργανα δεν παίζουν
όλοι σκυφτοί δουλεύουνε στ' απέραντo χωράφι
σκάβουν και οργώνουνε για το Μεγάλο Αφέντη
και προκοπή δε βλέπουν
σπέρνουνε και θερίζουν κάρβουνο κι αλάτι
για τη μεγάλη χάρη του
ολημερίς μαζεύουνε
το βράδυ εκείνος τα σκορπίζει
κανείς δεν ξανασαίνει
κι αν κάποιος αποκάμει
μαστιγώνεται αλύπητα
και ξαναρχίζει απ' την αρχή

εκεί καθημερινές και σκόλες
δίχως ν' αλλάζουνε ποτέ
φοράνε όλοι τα κουστούμια τους
φαγωμένα απ' το νερό κι απ' το χώμα
και λερωμένα από ξερατά σκουληκιών
εκεί γυναίκες δεν περνούν
γλυκές ματιές δεν παίρνεις
μόνο πετριές σου έρχονται
από κρυφές γωνίες

κι αν πεις καμιά φορά να δραπετεύσεις
αμέσως το μυρίζονται οι σπιούνοι
σε κλείνουν τότε στην απομόνωση
κι αρχίζουν τα φριχτά βασανιστήρια

είπε και ανατρίχιασε
κι έλιωσε σαν πάγος
τον ρούφηξε ξανά η θάλασσα

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen

KOSTAS GOULIAMOS * ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΛΙΑΜΟΣ, Die gefrorenen Länder der Nomaden

Die gefrorenen Länder der Nomaden Ohne das wilde Meer eine Straße die den Abgrund aufsaugt ohne ein zärtliches Rasiermesser Musik, die kaum ...