χρόνια τώρα
δεν ξέρω πόσα...
είμαι εκεί!
ανάμεσα στις αδελφές μου
κι εγώ - μια πέτρα σκληρή
μικρή και άφανη...
προσμένοντας κάθε πρωί
ένα ζεστό του ήλιου χάδι...
πάνω στο λιόγερμα
ποθώ
μια στάλα μοναχά νερό
να ξεδιψάσω
μ' αυτό είναι αρμυρό
τα σωθικά μού καίει
και μένει έτσι
άσβεστη
η φωτιά...!
η φωτιά...!
(με αφορμή τη φωτογραφία ενός φίλου - ετούτη εδώ είναι δική μου!)
http://www.youtube.com/watch?v=OehmOuRQZI8&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=OehmOuRQZI8&feature=related
όμως
AntwortenLöschenμικρή μου πετρούλα,
τη μνήμη όλων των κόσμων κουβαλάς μαζί με τη δίψα των ήλιων,
και ξέρεις, είναι τούτο το αλμυρό νερό που ΄χει λειάνει τόσο τις γωνίες σου ..
"άφανη" πετρούλα ,
πώς αλλιώς θαρρείς θα ταν τόσο όμορφες οι ακρογιαλιές ;