YANNIS EFTHYMIADIS * ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

Ich wachte auf und liebte den Gedanken, an dich zu denken.

Manche Menschen tauchen ihre Hand ins Blut, andere aufs Papier, andere wiederum in ihr Gehirn. Ich aber lebe, ganz einfach.

Man sagt: “Schau, er ist bekleidet mit Licht und seiner Selbstgefälligkeit.” Oder auch: “Er ist besessen!... Er schreibt Gedichte.”

Ich aber sage: “Ich lebe, ganz einfach.” Und ich lebe, damit ich dich an den Rand eines riesigen Meers zerre, nur um deinen erstaunten Blick neben der Sehnsucht zu betrachten.

Du sagst: “Ich liebe dich” und andere ähnliche dummen Worte.

Ich aber sage einfach: “Ich lebe, bis ich sterbe”.

(in meiner Übertragung)

Ξύπνησα και αγαπούσα τη σκέψη ότι σε σκέφτομαι.

Μερικοί βουτάνε το χέρι τους στο αίμα, άλλοι στο χαρτί, κάποιοι στο μυαλό τους. Εγώ απλά ζω.

Λένε: «Κοίτα, ντυμένος με το φως και την αυταρέσκειά του.» Ή λένε: «Έχει κι εκείνη την τρέλα!... Γράφει ποιήματα.»

Εγώ λέω: «Απλά ζω». Και ζω για να σε σέρνω στην άκρη μιας πελώριας θάλασσας μόνο για να κοιτάζω το σαστισμένο βλέμμα σου δίπλα στον πόθο.

Εσύ λες: «Σ’ αγαπώ» και άλλες παρόμοιες σαχλοκουβέντες.

Εγώ απλά λέω: «Ζω, μέχρι να πεθάνω».

(η φωτογραφία είναι δική μου - das Foto stammt von mir)