MARIA TSIRAKOU * ΜΑΡΙΑ ΤΣΙΡΑΚΟΥ

IN DER KLAMMER DES TAGES

Du, rechnetest den Durchmesser der Null aus

als du auf den Bus wartetest – Haltestelle Ecke –

morgendliche Müdigkeit deines Lebens

Alltag nennen wir es,

weil wir es nicht ertragen, es anders zu bezeichnen.

Resignation vielleicht?

Du, betrachtetest den Trubel in der Stadt

in dir fühlten sich gestört die unerfüllten Wünsche und kämpften

sollen wir schon wieder mit der alten Leier anfangen?

Ja, wir sollten es tun,

weil du den Trubel deines Selbst ablehnst.

Hast du ihn je im Spiegel betrachtet?

(Es erfrischte sein Gesicht

mit einem Lächeln, mit einem „Guten Morgen“.

Murmelte jenes gemeine „Das Leben ist schön“.

Ging, betrachtete,

erlebte, lebte, Moment für Moment

gebar er sein Glück).

Du, hysterisch multipliziert,

wartest gedankenverloren auf den Bus – Haltestelle Ecke –

erneut, abendliche Müdigkeit deines Lebens

Denn, während du den Durchmesser der Null ausrechnetest,

sahst ihn nicht, in der Klammer des Tages.

(in meiner Übertragung)

ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΡΑΣ

Εσύ, μετρούσες τη διάμετρο του μηδενός

περιμένοντας το λεωφορείο – στάση γωνία –

κούραση πρωινή της ζωής σου

καθημερινότητα το λέμε,

γιατί δεν αντέχουμε να το πούμε αλλιώς.

Παραίτηση μήπως;

Εσύ, κοιτούσες την κίνηση της πόλης

πάλευαν ενοχλημένα τα απωθημένα σου

πάλι τα ίδια να λέμε;

Ναι, θα τα λέμε,

γιατί αρνείσαι την κίνηση του εαυτού σου.

Τον παρατήρησες ποτέ στον καθρέφτη;

(Εκείνος, δρόσισε το πρόσωπό του

με ένα χαμόγελο, με μια «καλημέρα».

Μουρμούρισε κοινότοπα «η ζωή είναι ωραία».

Περπατούσε, παρατηρούσε,

βίωνε, ζούσε, στιγμές-στιγμές

την ευτυχία του γεννούσε).

Εσύ, υστερικά πολλαπλασιασμένος,

περιμένεις αφημένος το λεωφορείο – στάση γωνία –

ξανά, κούραση βραδινή της ζωής σου

Γιατί ενώ μετρούσες τη διάμετρο του μηδενός

δεν είδες, στην παρένθεση της μέρας, εκείνον.

(από την συλλογή: «επιΣτροφή από την απόΣταση, εκδ. Μανδραγόρας, 2012)