ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

(η τελευταία από τις 5 Ωδές του Johannes Brahms, op. 104)

Να, το φθινόπωρο σοβαρό.
Κι όταν τα φύλλα πέφτουν
σκύβει και η καρδιά
μέσα σε πόνο θλιβερό.
Όλα είν' έξω σιωπηλά
και οι αοιδοί
κινάνε για τον Νὀτο
βωβοί, ωσάν σε τάφο.

Χλωμή είναι η μέρα
και η θαμπή ομίχλη
τον ήλιο καλύπτει όπως και τις καρδιές
τι γρήγορα η νύχτα φτάνει
γιορτάζουν οι δυνάμεις όλες
και αναπαύεται το είναι, ερμητικά κλειστό.

Ο άνθρωπος γαληνεύει.
Βλέπει τον ήλιο καθώς δύει
και νοιώθει να σιμώνει το τέλος της ζωής
όπως κι αυτό του χρόνου.
Τα μάτια μουσκεμένα
μα στην αναλαμπή από ένα δάκρυ αποδρά
το πλέον απόκρυφο ξεχείλισμα της καρδιάς


(σε δική μου μετάφραση)

στη φωτογραφία μου, ίχνη φθινοπώρου στην Κολωνία

Ernst ist der Herbst.
Und wenn die Blätter fallen,
sinkt auch das Herz
zu trübem Weh herab.
Still ist die Flur,
und nach dem Süden wallen
die Sänger, stumm,
wie nach dem Grab.

Bleich ist der Tag,
und blasse Nebel schleiern
die Sonne wie die Herzen, ein.
Früh kommt die Nacht:
denn alle Kräfte feiern,
und tief verschlossen ruht das Sein.

Sanft wird der Mensch.
Er sieht die Sonne sinken,
er ahnt des Lebens
wie des Jahres Schluß.
Feucht wird das Aug',
doch in der Träne Blinken,
entströmt des Herzens
seligster Erguß.

(der letzte Gesang aus: Johannes Brahms, 5 Gesänge, op. 104)