ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ
KLAGELIEDER FÜR DISTOMO
Κεκλεισμένων των θυρών
ΖΩΗ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΤΑΘΑ
Κλειστές
οι πόρτες
της
εκκλησιάς του χρόνου
όπου
είναι γραμμένα σε πίνακες
των
νεκρών τα ονόματα
που
σιωπούν
σαν
άστρα.
Όλοι τους
δολοφονημένοι.
Διάβασε
και το όνομα του παιδιού
που
γι' αυτό δε γνώριζε τίποτα,
μόνον
την ηλικία του σαν το σκοτώσαν
τέσσερις
μήνες έζησε
μονάχα τέσσερις
μήνες
νωρίς
το πρωί πεινασμένο
είχε κλάψει
είχε κλάψει
και
βλέποντας τη μάνα του
της χαμογέλασε.
της χαμογέλασε.
(σε
δική μου μετάφραση)
Vor verschlossenen
Türen
ΖΩΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΤΑΘΑ
ΖΩΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΤΑΘΑ
Verschlossen
die Türen
der
Kirche der Zeit
dort
stehen geschrieben auf Tafeln
die
Namen der Toten
die
schweigen
wie
Sterne.
Ermordet sie alle.
Er
las auch den Namen des Kindes
von
dem er nichts weiß,
nur
das Alter in dem es ermordet
vier
Monate hat es gelebt
vier Monate bloß
am
Morgen noch hat es hungrig
geschrieen
geschrieen
und
beim Anblick der Mutter
gelacht.
http://www.youtube.com/watch?v=jrwUeufbHzs
gelacht.
http://www.youtube.com/watch?v=jrwUeufbHzs
Εκεί,
μόνος
με
τους νεκρούς
Βλέπει
το μοιρολόι
σκαλισμένο
στο μάρμαρο
Από
τον θόρυβο των μηχανών
τρέμει
το έδαφος
Ακόμα το
νιώθει
Κομμένη
ανάσα
φόβου
που παραλύει
Κενό
το βλέμμα,
που
τη ζωή τσακίζει
Τέλος,
το ίδιο του
το
πρόσωπο
Η άβυσσος
του εαυτού του
Ατενίζει
τη στήλη
που μπροστά του
υψώνεται
που μπροστά του
υψώνεται
Μάταια
ήλπιζε.
(σε
δική μου μετάφραση)
Die Gedenkstätte
Dort
ist er mit den Toten
Allein
Er
sieht auch die Klage
in Marmor gehauen
in Marmor gehauen
Vom
Lärm der Motoren
der
Boden erzittert
Er spürt es noch
immer
Stockender
Atem
lähmender
Furcht
Nichtssagend
der Blick,
der
das Leben zerreißt
Schließlich
das
eigene
Gesicht
Der Abgrund des
Ich’s
Er
schaut auf die Säule,
die
sich
vor
ihm erhebt
Er hoffte vergebens
ΠΑΡΩΝ
Για
το μνημόσυνο
Λαμπερός
ο ήλιος το πρωί
Μπαίνει
κι αυτός στο τέλος
της πομπής
Στων
νεκρών το μνημόσυνο
συγκεντρώθηκαν
όλοι
Ανάσα
της σιωπηλής μνημόνευσης
Δέξου
τον θρήνο τούτο
Ανάσα
της οργής για τους δολοφόνους
Ανάσα
της αδυναμίας για
τη μαινάδα λησμονιά
Ανάσα
των παθών
Ανάσα
του πόνου
Ανάσα
της θλίψης
Καλούνται
τα ονόματα
στου
χρόνου τον ρυθμό
Παρόντες
είναι όλοι
Αντικρύζει
κι αυτός τους νεκρούς
Καθόλου δε γέρασαν.
(σε δική μου
μετάφραση)
ΠΑΡΩΝ
zum Gedenktag
zum Gedenktag
Glitzernd
die Sonne am Morgen
Am
Ende des Zuges
reiht er sich ein
Zum
Gedächtnis der Toten
versammelt
sie alle
Atem
des stillen Gedenkens
Nimm
auf diese Klage
Atem
des Zorns gegen die Mörder
Atem der Ohnmacht gegen
Atem der Ohnmacht gegen
die Furie Vergessen
Atem
des Leidens
Atem
des Schmerzes
Atem
der Trauer
Aufgerufen
die Namen
im
Rhythmus der Zeit
Anwesend
sie alle
Auch
er sieht die Toten
Sie sind nicht
gealtert.
http://www.distomo-griechenland.de/
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen