NIKOS PLOMARITIS * ΝΙΚΟΣ ΠΛΩΜΑΡΙΤΗΣ

SUCHE

Ich habe dich in der Stille der Nacht gesucht,

dort, wo das Rauschen des Klangs zu hören ist,

in der kaum wahrnehmbaren Bewegung der Blätter

und spürte wie der leichte Wind deiner Aura

meine Träume wieder ans Licht bringt und bunt malt.

Ich lernte dich in den Gedichtversen kennen

und entdeckte dich beim Durchwandern

der Pfade deines Körpers.

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Σ’ έχω ψάξει στη σιωπή της νύχτας,

εκεί που ακούς το θρόισμα του ήχου,

στο αχνοσάλεμα των φύλλων

κι ένιωσα το αεράκι της αύρας σου,

ν’ αναμοχλεύει και να χρωματίζει τα όνειρα μου.

Σε γνώρισα στους στίχους των ποιημάτων

και σε ανακάλυψα διασχίζοντας,

τα μονοπάτια του κορμιού σου.

RASENDER PULSSCHLAG

Ich weiß, meine Freude umarmte dein Gesicht,

deine Lippen besingen das Lied der Liebe,

deine Hände, bunte Pinselstriche,

schicken sich an, die Landschaft deines Körpers zu bemalen

und du wirst den rasenden Pulsschlag meines Herzens saugen,

um es zu entspannen.

ΤΑΧΥΠΑΛΜΙΑ

Ξέρω πως η χαρά μου αγκάλιασε το πρόσωπο σου,

τα χείλη σου αηδούνε το τραγούδι της αγάπης,

τα χέρια σου πινελιές χρωματισμένες,

ετοιμάζονται να ζωγραφίσουν την γεωγραφία του κορμιού μου

και θα ρουφάς την ταχυπαλμία της καρδιάς μου,

για να την χαλαρώσεις.

ταχυπαλμία στον κόκκινο ουρανό της Κολωνίας...

IHR LIEBLINGSFEHLER

Jahrtausende lang irrte ich umher,

in meinem kleinen, großen Leben,

ich wanderte auf fernen Galaxien,

schwarze Löcher des Weltalls saugten mich auf,

und ich beschloss, in meinem geliebten Heimatland zu landen.

Ich wollte eine Erdene lieben

und als ich sie liebte,

sagte sie mir, wir sollten zum Mond fliegen.

ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΛΑΘΟΣ

Περιπλανήθηκα χιλιετηρίδες,

στην μικρή, μεγάλη ζωή μου,

περπάτησα σε μακρινούς γαλαξίες,

με ρούφηξαν μαύρες τρύπες του διαστήματος,

κι αποφάσισα να προσγειωθώ,

στην αγαπημένη μου πατρίδα.

Ήθελα μια γήινη ν’ αγαπήσω

κι όταν την αγάπησα,

μου είπε να πάμε στο φεγγάρι.

 

DER MARSCH

Ich wanderte ein halbes Jahrhundert

und noch mehr Jahre

bis ich an der Mündung

deiner Quelle gelangte,

der schwimmende Stern ein Zeichen

in deinen stillen Gewässern

und die himmlische Welt, die

sich in dir wiederspiegelt

den Kurs deines Blicks folgend.

Die Grille versteckt im Schatten eines Oleanders

besingt monoton

den Widerhall deiner Liebe.

Und Eros, magisch angezogen, wandelte die Pfeile in Flöten um,

das immerwährende Begehren zu besingen.

Η ΠΟΡΕΙΑ

Περπάτησα μισόν αιώνα

και πλέον χρόνια

μέχρι να φτάσω στις εκβολές

της πηγής σου,

σημαδι το αστέρι που πλέει

στα γαλήνια νερά σου

και ο ουράνιος κόσμος που

κατοπτρίζεται μέσα σου

ακολουθόντας την τροχιά του βλέμματός σου.

Ο γρύλος κρυμμένος στην σκιά μιας πικροδάφνης,

μονοτονεί τραγουδώντας

τον αντίλαλο της αγάπης σου.

Κι ο Έρως μαγεμένος έκανε τις σαϊτες φλάουτα,

να τραγουδήσει τον αειθαλή έρωτα.

[alle Gedichte wurden von mir ins Deutsche übertragen, das Foto stammte auch von mir - όλες οι μεταφράσεις στα Γερμανικά είναι δικές μου, το ίδιο και η φωτογραφία]

NIKOS KOFIDIS * ΝΙΚΟΣ ΚΩΦΙΔΗΣ

WIR WERDEN UNS TREFFEN

Meine Ersehnte,

jedes Mal, wenn die Dunkelheit fällt
legt die Nacht
eine schwarze Rose
an mein Kissen nieder
gemeinsam mit mir trauert sie deine Abwesenheit,
ungestreichelt
bluten deine Brüste Liebeserwartungen
deine Visionen
tanzen um mich herum
wälzen sich in meinen Laken
spielen mit dem Wahnsinn
an deinen ungeküssten Mund
sende ich postwendend alle Küsse der Entbehrung

eine deiner Tränen
verbrennt mir die Handfläche
sie tropfte von meinen Augen dort hinein

ich schleife die Ecken unserer Traurigkeit
meine Liebste

wir werden uns treffen...

(in meiner Übertragung)

foto: sophia georgallidis

ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ

Ποθεμένη μου,

κάθε που βραδιάζει
η νύχτα ακουμπάει
ένα μαύρο τριαντάφυλλο
στο προσκεφάλι μου
πενθεί μαζί μου την απουσία σου,
αχάιδευτα τα στήθη σου
αιμοραγούν προσμονές έρωτα
οι οπτασίες σου
χορεύουν γύρω μου
κυλιούνται στα σεντόνια μου
παίζουν με την παράνοια
στο αφίλητό σου στόμα
ταχυδρομώ τα φιλιά όλα της στέρησης,

ένα σου δάκρυ
καίει την παλάμη μου
έσταξε από τα δικά μου μάτια..

λαξεύω τις γωνιές της θλίψης μας
αγαπημένη μου

θα βρεθούμε...

CHLOE KOUTSOUBELLI * ΧΛΟΗ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΕΛΗ

KALTE FISCHE

Es gibt Männer kalte Fische

Ihre Augen

unbewegliche Perlen in der Leere

Nach dem Sex ziehen sie sich zurück

in verfaulte Muscheln

schlafen sie

Doch ich liebe die anderen

mit ihren Dämonen

tanzen sie umschlungen

und je tiefer man sie

in den Hals beißt und saugt

um so fester umarmen sie einen.

Jene, die in schwarzen Häusern leben

wo einzig der Staub

Schatten herum wirft

und auch diejenigen, die schreiben

mit zerstückeltem Fleisch in der Dunkelheit

Die Männer, die ich liebe, bin Ich

Krokodile zerfetzen mich jede Nacht

Gar kein Vergleich zu den Süßwasserfischen.

(in meiner Übertragung)

Cold fish
(δημοσιευμένο στο περιοδικό Μανδραγόρας)

Υπάρχουν άντρες κρύα ψάρια.
Τα μάτια τους
ακίνητες χάντρες στο κενό.
Μετά τον έρωτα αποσύρονται
σε μουχλιασμένα όστρακα
κοιμούνται.
Μα εγώ αγαπώ τους άλλους
που με τους δαίμονές τους
χορεύουν αγκαλιά
κι όσο τους μπήγουν τα δόντια
στον λαιμό και τους ρουφούν
αυτοί τους αγκαλιάζουν πιο σφιχτά.
Αυτούς που ζουν σε μαύρα σπίτια
με μόνη την σκόνη
να απλώνει τις σκιές
κι αυτούς πάλι που γράφουν
με κομματιασμένες σάρκες στο σκοτάδι.
Οι άντρες που αγαπώ είμαι Εγώ.
Κροκόδειλοι με κατασπαράζουν κάθε νύχτα.
Καμία σχέση με τα ψαράκια του γλυκού.

YIANNIS EFTHYMIADIS * ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

WO BIST DU?

Wo, wo bist du nur, meine teure Liebe?

Ich hatte nicht mal deine Hände berührt.

Deinen Duft nicht behalten,

wir sind nicht einmal gemeinsam spaziert

und haben unsere Schatten nicht gemessen bei unerwartetem Sonnenschein.

Wo, wo bist du nur meine ferne Liebe?

Wie soll ich nun die Zeit messen

wenn deine Finger doch abwesend sind?

An welchen Gott sollte ich beten mit ungeküßten Lippen?

Wo, wo bist du nur, meine dunkle Liebe?

(in meiner Übertragung)

η φωτογραφία είναι του Παναγιώτη Παπαθεοδωρόπουλου

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;

Πού είσαι, πού είσαι, ακριβή μου αγάπη;

Κι ούτε τα χέρια σου δεν έχω αγγίξει ακόμα.

Ούτε τη μυρωδιά σου κράτησα,

δεν περπατήσαμε μαζί

και δε μετρήσαμε τους ίσκιους μας σε ξαφνική λιακάδα.

Πού είσαι, πού είσαι, μακρινή μου αγάπη;

Πώς να μετράω πια το χρόνο

αφού δεν είν’ εδώ τα δάχτυλά σου;

Σε ποιο θεό να προσευχηθώ με αφίλητα χείλη;

Πού είσαι, πού είσαι σκοτεινή μου αγάπη;

(από την υπό έκδοση συλλογή «Πάνω στο σώμα σου»)

YIANNIS EFTHYMIADIS * ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

g

Hoch auf den Bäumen

balanciert der Blick

F r e i h e i t!

(in meiner Übertragung)

χαρακτικό του Γιάννη Κεφαλληνού

ζ

Ψηλά στα δέντρα

ακροπατεί το βλέμμα

ε λ ε υ θ ε ρ ί α!

(από την συλλογή «Στίγμα», ενότητα Β, 2004)

YIANNIS EFTHYMIADIS * ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

e p i g r a m m

Viel Erde ist gefallen

viel Gras hat sich vereint

und die Wurzeln

haben den Boden steinig gemacht.

(in meiner Übertragung)

στη σημερινή μου φωτογραφία, ρίζα του κυπαρισσιού στην αυλή μας

ε π ί γ ρ α μ μ α

Πολύ το χώμα που έπεσε

πολλά χορτάρια έσμιξαν

κι οι ρίζες

πέτρωσαν τη γη.

(από την συλλογή «Στίγμα», 2004)

NIKOS KOFIDIS * ΝΙΚΟΣ ΚΩΦΙΔΗΣ

Schön ist das Leben...

so wie die roten Rosen

so wie die Tränen aus Glückseligkeit

so wie der Trost an einer gastlichen Brust

so wie die Ankunft an der offenen Schwelle

der Erwartung

sowie der Träger, der leicht hängt an der Schulter

der Wollust

so wie das Gebet in einer abgelegenen Kapelle

der Sünde

sowie das Entkleiden der Jugend

vor der gierigen Zeit

so wie das Ende der Angst,

Schön ist das Leben
weil es dich gibt...

(in meiner Übertragung)

foto: sophia georgallidis

Ομορφη είναι η ζωή...

όπως τα κόκκινα τριαντάφυλλα

όπως τα δάκρυα ευτυχίας

όπως η παρηγοριά σε στήθος φιλόξενο

όπως ο ερχομός στην ανοιχτή πόρτα

της προσμονής

όπως η πεσμένη τιράντα στον ώμο

της ηδονής

όπως η προσευχή σε ένα ξωκλήσι

αμαρτίας

όπως το ξέντυμα της νιότης

μπροστά στον αδηφάγο χρόνο

όπως του φόβου η λήξη,

όμορφη είναι η ζωή

γιατί υπάρχεις...