Υπομονή
Πρέπει στα πράγματα ν’ αφήσεις
τη δική τους, σιωπηλή
ανενόχλητη εξέλιξη,
που από μέσα βαθιά βγαίνει
κι από τίποτα δεν μπορεί να πιεσθεί
μα ούτε και να επισπευθεί,
το παν είναι να κυοφορηθεί – και
ύστερα να γεννηθεί…
Όπως το δέντρο να ωριμάσει,
που δεν πιέζει τους χυμούς του
και στέκεται άνετα καταμεσής στις θύελλες της
Άνοιξης,
δίχως κανένα φόβο
πως ίσως το θέρος δεν θ’ ακολουθούσε.
Αφού είναι σίγουρο πως θα ’ρθει!
Αλλά έρχεται στους υπομονετικούς,
καθώς προσμένουν, λες και στέκονταν
μπρος στην αιωνιότητα,
την τόσο ανέμελη, σιωπηλή κι απέραντη…
Πρέπει να έχεις υπομονή
Με το άλυτο μες στην καρδιά σου,
και να προσπαθήσεις ο ίδιος ν’ αγαπήσεις τις ερωτήσεις
ωσάν κλειδωμένες κάμαρες,
και σαν βιβλία που είναι γραμμένα
σε μια πολύ ξένη γλώσσα.
Το παν είναι να τα ζήσεις όλα.
Όταν ζεις τις ερωτήσεις τότε ίσως και να εισχωρήσεις αργά
αργά
δίχως να το προσέξεις,
μιαν άγνωστη μέρα
και μέσα στις απαντήσεις.
(δική μου η απόδοση στα ελληνικά)
 |
| foto: s. g. |
Geduld
Man
muss den Dingen
die
eigene, stille
ungestörte
Entwicklung lassen,
die
tief von innen kommt
und
durch nichts gedrängt
oder
beschleunigt werden kann,
alles
ist austragen – und
dann
gebären...
Reifen
wie der Baum,
der
seine Säfte nicht drängt
und
getrost in den Stürmen des Frühlings steht,
ohne
Angst,
dass
dahinter kein Sommer
kommen
könnte.
Er
kommt doch!
Aber er kommt nur zu den Geduldigen,
die da sind, als ob die Ewigkeit
vor ihnen läge,
so sorglos, still und weit...
Man
muss Geduld haben
Mit dem Ungelösten im Herzen,
und versuchen, die Fragen selber lieb
zu haben,
wie verschlossene Stuben,
und wie Bücher, die in einer sehr
fremden Sprache
geschrieben sind.
Es
handelt sich darum, alles zu leben.
Wenn
man die Fragen lebt, lebt man vielleicht allmählich,
ohne
es zu merken,
eines
fremden Tages
in
die Antworten hinein.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen