Orangefarben
sie ist ein Stück Stoff, keinesfalls
das goldene Vlies
niemand wird eine
Argonautenfahrt organisieren, um sie zurückzuholen
Sie wird am Strand liegen
bleiben und das Meer wird sie an sich reißen,
damit wir uns nicht
erinnern wie und warum
Sie wird ohne
Protokollnummer in die Geschichte eingehen.
Sie ist alles was von der
Odyssee zurückbleibt, Seite 35,
Absatz zwei über die
Menschenrechte,
Ich kann die Wörter nicht
entziffern, die Tintenschrift wurde vom Wasser verwischt.
Eine orangefarbene
Rettungsweste ist Material zum Träumen
verschmutzt durch die Wirklichkeit
sie ist die unvermeidliche
Verzweiflung
die nicht berücksichtigt
das danach ihrer Flucht
Eine orangefarbene
Rettungsweste sind die diesjährigen Schwalben
die ankommen werden, um
erneut ihr Nest zu bauen
ohne sich Gedanken zu
machen über das Mikroklima der Region,
falls sie ihr Leid und
den Seelenschmerz überwinden.
Eine orangefarbene
Rettungsweste fürchtet sich nicht vor der Pandemie,
den Impfungen, den Quarantänen,
der gnädigen Melancholie
Sie hat Angst vor den
überfüllten Intensivstationen der Nicht-Verständigung,
des Gewinns, der Ökonomie
und der Heuchelei,
sie fürchtet sich vor den
Anstellungen von Arbeitskräften für Repressalien,
vor dem Desinteresse für
die Gesundheit.
Eine orangefarbene Rettungsweste
am Strand
ist alles was einem ganzen
Land
sein Existenzalibi
bescheren vermag
ein Land, das sich viel
Zeit nimmt, Verbrecher zu verurteilen,
das Mörder frei laufen
lässt,
Doch es bleibt mittellos
in den Händen das
Krummschwert haltend
sowie die Institutionen
und die Gesetzesordnung
-vor allem die Gesetzesordnung-
seiner Beschlüsse
Ein Alibi für seine
Jugend, seine Zukunft und
die Flehenden, die zu ihm
flüchten.
Eine orangefarbene Rettungsweste
ist die Hybris unserer Zeit.
… und die Nemesis, die
vor der Türe steht.
[in meiner Übertragung]
Foto: dpa
Χρώματος Πορτοκαλί
Ένα πορτοκαλί σωσίβιο, δεν είναι ψηφοδέλτιο
είναι ένα κομμάτι ύφασμα, δεν είναι χρυσόμαλλο δέρας
κανείς δεν θα οργανώσει αργοναυτική εκστρατεία να το φέρει πίσω
θα μείνει στην ακτή, να το πάρει η θάλασσα,
να μη θυμόμαστε το πώς και το γιατί
Θα μείνει χωρίς αριθμό πρωτοκόλλου στην Ιστορία.
Είναι ό,τι απομένει από την Οδύσσεια, σελίδα 35,
δεύτερη παράγραφος ανθρώπινων δικαιωμάτων
Δεν ξεχωρίζω τις λέξεις, το νερό έχει λιώσει το μελάνι.
Ένα πορτοκαλί σωσίβιο είναι υλικό ονείρου
που λερώθηκε με την πραγματικότητα
είναι αυτή η αναπόφευκτη απελπισία
που δεν υπολογίζει το μετά της φυγής της.
Ένα πορτοκαλί σωσίβιο είναι τα φετινά χελιδόνια
που θα ’ρθουν να χτίσουνε φωλιές απ’ την αρχή
χωρίς να σκεφτούν το μικρόκλιμα της περιοχής,
αν επιζήσουν της θλίψεως.
Ένα πορτοκαλί σωσίβιο δεν φοβάται την πανδημία,
τα εμβόλια, τους εγκλεισμούς, την σπλαχνική μελαγχολία
Φοβάται τις γεμάτες μονάδες εντατικής ασυνεννοησίας,
κέρδους, οικονομίας και υποκρισίας,
τις προσλήψεις για καταστολή
την αδιαφορία για υγεία.
Ένα πορτοκαλί σωσίβιο στην ακτή
είναι ό,τι μπορεί να δώσει άλλοθι ύπαρξης
σε μια ολόκληρη χώρα
που αργοπορεί να δικάσει εγκληματίες,
αφήνει λεύτερους δολοφόνους
Aλλά παραμένει αδέκαστη
με την ρομφαία της δικαιοσύνης στα χέρια,
τους θεσμούς και το νομότυπο
-προπάντων το νομότυπο-
των αποφάσεών της
Στα νιάτα της, στο μέλλον της και
στους ικέτες που προστρέχουνε σ’ αυτήν.
Ένα πορτοκαλί σωσίβιο είναι η Ύβρις των χρόνων μας
…κι η Νέμεσις που καταφτάνει.
Τέλλος Φίλης ©
[πρωτοδημοσιεύθηκε στα ελληνικά σήμερα (21/3/2021) για την παγκόσμια ημέρα της ποίησης στην ιστοσελίδα της ομάδας Rosa]
