RAINER MARIA RILKE * HERBST / ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Φθινόπωρο

 

Πέφτουν τα φύλλα, πέφτουν σαν από μακριά,

λες και μαραίνονταν κήποι πέρα στον ουρανό∙

πέφτουν με μια χειρονομία άρνησης.

 

Και τις νυχτιές πέφτει χώμα βαρύ

απ’ όλα τ’ άστρα, στη μοναξιά.

 

Όλοι μας πέφτουμε. Κείνο το χέρι εκεί, πέφτει κι αυτό.

Δες και τους άλλους: είναι μέσα σε όλους.

 

Κι όμως υπάρχει Ένας, που το πέσιμο αυτό

μέσα στα χέρια του κρατά, αιώνια τρυφερά.

 

(από «Το βιβλίο των εικόνων»)

[δική μου η απόδοση στα ελληνικά]

foto: s.g.

 

Herbst

 

Die Blätter fallen, fallen wie von weit,

als welkten in den Himmeln ferne Gärten;

sie fallen mit verneinender Gebärde.

 

Und in den Nächten fällt die schwere Erde

aus allen Sternen in die Einsamkeit.

 

Wir alle fallen. Diese Hand da fällt.

Und sieh dir andre an: es ist in allen.

 

Und doch ist Einer, welcher dieses Fallen

unendlich sanft in seinen Händen hält.

 

(aus: „Das Buch der Bilder“)

NIKOS KYRIAKIDIS * ΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ

RADFAHRERIN?

 

In jedem anderen Fall würde ich es als versponnen bezeichnen.

Sie kam auf einem Fahrrad

In der Fußgängerzone.

Höchstwahrscheinlich hatte es eine normale Straße unter dem Pflaster gegeben

Sie war in Gedanken verloren – dem Fahrrad nicht nahe stehend

Jedenfalls war sie still

Ein leichtes Lächeln am Mundwinkel

Und ich glaube, es trug dazu bei …

Der Typ am Nebentisch

sagte nicht noch einmal „lieb dich“
Er sprach ein langgezogenes „Ich liebe dich“ aus.

Gleichzeitig schwächten auch die langweiligen Späßchen in der Runde ab

Bis sie ganz erloschen.

Es ereigneten sich weitere zwei-drei nennenswerte Dinge,

die, wenn ich es im Nachhinein überlege, auf sie zurückzuführen sind:

Sagen wir, ein Mann mittleren Alters

ging früher als geplant

Eine bakteriophobe Frau

umarmte spontan den Mann im Sterbebett.

Es muss daran liegen, dass die Stabilität nur in Bewegung erreicht wird

Wie das starke Liebesverlangen in Paniksituationen

Der Durst an der Zunge der Wasserschlangen,

neben den Steinen.

Also, werde ich sie nicht als „Radfahrerin“ betrachten,

was ich süßlich finde.

Ich werde mich an sie als einen Apfel erinnern

mit dem Stängel gebeugt

zu einer Wand.

 

(in meiner Übertragung)

 

 

 

 

ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ;

 

Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα το θεωρούσα γραφικότητα.

Ήρθε πάνω στο ποδήλατο

Ήταν και πεζόδρομος.

Το πιο πιθανό είναι να υπήρξε δρόμος κανονικός πριν τα πλακάκια

Να είχε αφεθεί σε άσχετες του ποδηλάτου σκέψεις.

Πάντως ήταν σιωπηλή

Χαμογέλασε ελάχιστα από τη γωνία

Και νομίζω πως συνέβαλε …

Ο τύπος απ’ το διπλανό τραπέζι,

δεν ξαναείπε «σ΄ αγαπώ»

Είπε μακρόσυρτα, «σ΄ αγαπάω».

Ταυτόχρονα το βαρετό καλαμπούρι άρχισε ν’ αρρωσταίνει στην παρέα

Μέχρι που πέθανε.

Έγιναν και δυο-τρία ακόμη άξια λόγου πράγματα,

που τώρα πιστεύω πως της οφείλονται:

Ας πούμε, ένας μεσήλικας

έφυγε πιο σύντομα απ’ το προγραμματισμένο

Κάποια μικροβιοφοβική

αγκάλιασε σχεδόν αυθόρμητα, τον ετοιμοθάνατο.

Πρέπει να είναι πως η σταθερότητα υπάρχει μόνον εν κινήσει

Όπως ο βαθύς έρωτας στους πανικούς

Η δίψα στις γλώσσες των νερόφιδων,

δίπλα στα πέτρες.

Άρα δεν θα τη θεωρήσω «ποδηλάτισσα’»,

που το βρίσκω γλυκερό.

Θα την θυμάμαι σαν μήλο

με γυρμένο το κοτσάνι,

σ΄ έναν τοίχο.

 

[αδημοσίευτο]

 

TELLOS FILIS * ΤΕΛΛΟΣ ΦΙΛΗΣ

 Orangefarben

 Eine orangefarbene Rettungsweste ist kein Wahlzettel

sie ist ein Stück Stoff, keinesfalls das goldene Vlies

niemand wird eine Argonautenfahrt organisieren, um sie zurückzuholen

Sie wird am Strand liegen bleiben und das Meer wird sie an sich reißen,

damit wir uns nicht erinnern wie und warum

Sie wird ohne Protokollnummer in die Geschichte eingehen.

 

Sie ist alles was von der Odyssee zurückbleibt, Seite 35,

Absatz zwei über die Menschenrechte,

Ich kann die Wörter nicht entziffern, die Tintenschrift wurde vom Wasser verwischt.

 

Eine orangefarbene Rettungsweste ist Material zum Träumen

verschmutzt durch die Wirklichkeit

sie ist die unvermeidliche Verzweiflung

die nicht berücksichtigt das danach ihrer Flucht

 

Eine orangefarbene Rettungsweste sind die diesjährigen Schwalben

die ankommen werden, um erneut ihr Nest zu bauen

ohne sich Gedanken zu machen über das Mikroklima der Region,

falls sie ihr Leid und den Seelenschmerz überwinden.

 

Eine orangefarbene Rettungsweste fürchtet sich nicht vor der Pandemie,

den Impfungen, den Quarantänen, der gnädigen Melancholie

Sie hat Angst vor den überfüllten Intensivstationen der Nicht-Verständigung,

des Gewinns, der Ökonomie und der Heuchelei,

sie fürchtet sich vor den Anstellungen von Arbeitskräften für Repressalien,

vor dem Desinteresse für die Gesundheit.

 

Eine orangefarbene Rettungsweste am Strand

ist alles was einem ganzen Land

sein Existenzalibi bescheren vermag

ein Land, das sich viel Zeit nimmt, Verbrecher zu verurteilen,

das Mörder frei laufen lässt,

Doch es bleibt mittellos

in den Händen das Krummschwert haltend

sowie die Institutionen und die Gesetzesordnung

-vor allem die Gesetzesordnung-

seiner Beschlüsse

Ein Alibi für seine Jugend, seine Zukunft und

die Flehenden, die zu ihm flüchten.

 

Eine orangefarbene Rettungsweste ist die Hybris unserer Zeit.

… und die Nemesis, die vor der Türe steht.

 

[in meiner Übertragung]

Foto: dpa

Χρώματος Πορτοκαλί

Ένα πορτοκαλί σωσίβιο, δεν είναι ψηφοδέλτιο

είναι ένα κομμάτι ύφασμα, δεν είναι χρυσόμαλλο δέρας

κανείς δεν θα οργανώσει αργοναυτική εκστρατεία να το φέρει πίσω

θα μείνει στην ακτή, να το πάρει η θάλασσα,

να μη θυμόμαστε το πώς και το γιατί

Θα μείνει χωρίς αριθμό πρωτοκόλλου στην Ιστορία.

 

Είναι ό,τι απομένει από την Οδύσσεια, σελίδα 35,

δεύτερη παράγραφος ανθρώπινων δικαιωμάτων

Δεν ξεχωρίζω τις λέξεις, το νερό έχει λιώσει το μελάνι.

 

Ένα πορτοκαλί σωσίβιο είναι υλικό ονείρου

που λερώθηκε με την πραγματικότητα

είναι αυτή η αναπόφευκτη απελπισία

που δεν υπολογίζει το μετά της φυγής της.

 

Ένα πορτοκαλί σωσίβιο είναι τα φετινά χελιδόνια

που θα ’ρθουν να χτίσουνε φωλιές απ’ την αρχή

χωρίς να σκεφτούν το μικρόκλιμα της περιοχής,

αν επιζήσουν της θλίψεως.

 

Ένα πορτοκαλί σωσίβιο δεν φοβάται την πανδημία,

τα εμβόλια, τους εγκλεισμούς, την σπλαχνική μελαγχολία

Φοβάται τις γεμάτες μονάδες εντατικής ασυνεννοησίας,

κέρδους, οικονομίας και υποκρισίας,

τις προσλήψεις για καταστολή

την αδιαφορία για υγεία.

 

Ένα πορτοκαλί σωσίβιο στην ακτή

είναι ό,τι μπορεί να δώσει άλλοθι ύπαρξης

σε μια ολόκληρη χώρα

που αργοπορεί να δικάσει εγκληματίες,

αφήνει λεύτερους δολοφόνους

Aλλά παραμένει αδέκαστη

με την ρομφαία της δικαιοσύνης στα χέρια,

τους θεσμούς και το νομότυπο

-προπάντων το νομότυπο-

των αποφάσεών της

Στα νιάτα της, στο μέλλον της και

στους ικέτες που προστρέχουνε σ’ αυτήν.

 

Ένα πορτοκαλί σωσίβιο είναι η Ύβρις των χρόνων μας

…κι η Νέμεσις που καταφτάνει.

 

Τέλλος Φίλης ©
[πρωτοδημοσιεύθηκε στα ελληνικά σήμερα (21/3/2021) για την παγκόσμια ημέρα της ποίησης στην ιστοσελίδα της ομάδας Rosa]