YIANNIS EFTHYMIADIS * ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

DER VATER

 

Vater war immer schon ein Schatten, der das Haus heimsuchte

er kam und brachte die Stille mit, er schlief und ich wusste, ich hatte Angst

manchmal verlor sich meine Hand in seiner riesengroßen Handfläche

in den langen, kritischen Spaziergängen

an Stränden, die nach sommerlicher Seekrankheit rochen.

Vater lachte nie, runzelte nur seine Stirn

jene schattenhafte, donnernde Finsternis, die es schaffte

meinen Atem zu versteinern, mich zu durchlöchern

so dass in meinen Körper durchdringen vermag

alle Liebe der Welt, die ganze Verzweiflung eines frühen Nachmittags.

Vater definierte, was mir undefinierbar schien

und vor allem war er immer da, um abwesend zu sein

eigenhändig knetete er das Eisen mit meinem unterdrückten Weinen

und breitete über meinen kindlichen Kopf alle Träume aus

die von seinen eigenen Albträumen übriggeblieben waren.

Vater, so dachte ich, hatte keine Angst. Und seine Furchtlosigkeit

brachte in Aufruhr die Form der ganzen Welt, die ich auf dem Papier schuf,

unter all meinen Zeichnungen. Jetzt weiss ich

sein Schrecken trocknete ihm die Zunge aus wie eine Lötlampe

und gebar dabei ungewollt unversöhnliche Dämonen.

Jetzt ist Vater nicht mehr da. Er lebt, doch er ist tot

seit langem schon.

Ich sah ihn sterben und habe ihn auferweckt.

Es ist schrecklich, die einzige Gewissheit sterben zu lassen

das Selbst, das du vergeblich zu zerstören versuchst.

Alt, schwach, kraftlos, trübe Reflexion

verfolgt mich immer noch in der Macht seiner Ohnmacht

lässt mir nicht einen Moment lang

Ruhe, ihn zu hassen.

(in meiner Übersetzung) 

                                                            artwork: Yiannis Efthymmiadis
 

 

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ

 

Ο πατέρας ήταν πάντα μια σκιά που στοίχειωνε το σπίτι

ερχόταν κι έφερνε τη σιγή, κοιμόταν κι ήξερα πως φοβόμουν

κάποιες στιγμές έχανα το χέρι μου μες στη θεόρατη παλάμη του

στους μακρινούς επικριτικούς περιπάτους

σε παραλίες που μύριζαν καλοκαιρινή ναυτία.

Ο πατέρας δεν γελούσε ποτέ, έσμιγε μόνο τα φρύδια του

τα σκιερά κεραύνια σκοτάδια που κατάφερναν

ν’ απολιθώνουν την ανάσα μου, να με κάνουν διάτρητο

έτσι που να μπορεί να περνάει μέσα απ’ το σώμα μου

όλη η αγάπη του κόσμου, όλη η απόγνωση ενός απομεσήμερου.

Ο πατέρας όριζε ό,τι δεν είχα φανταστεί πως οριζόταν

και, πάνω απ’ όλα, ήταν πάντα εκεί για να λείπει

ζύμωνε με τα χέρια του το σίδερο με το πνιχτό μου κλάμα

κι άπλωνε να περάσουν πάνω απ’ το παιδικό κεφάλι μου

όλα τα όνειρα που περίσσευαν απ’ τους δικούς του εφιάλτες.

Ο πατέρας νόμιζα πως δεν φοβόταν. Κι η αφοβιά του αυτή

αντάριαζε το σχήμα όλου του κόσμου που έκανα επάνω στο χαρτί

ανάμεσα στις ζωγραφιές μου. Τώρα ξέρω

ο τρόμος του, σαν φλόγιστρο, του ξέραινε τη γλώσσα

γεννώντας άθελά του άσπονδους δαίμονες.

Τώρα ο πατέρας δεν είναι πια εδώ. Ζει μα είναι νεκρός

από καιρό.

Τον είδα να πεθαίνει και τον ανάστησα.

Είναι φριχτό ν’ αφήσεις να πεθάνει η μόνη βεβαιότητα

ο εαυτός που πολεμάς μάταια να αφανίσεις.

Γέρος, αδύναμος, ισχνός, θολό καθρέφτισμα

με τυραννάει ακόμα μέσα στην ισχύ της ανημπόριας του

δεν με αφήνει ούτε για μια στιγμή

ήσυχος πια να τον μισήσω.

 

(από την ποιητική συλλογή του "Το οικείο σκοτάδι", εκδ. Νεφέλη, 2022)