Ingeborg Bachmann
Ωδή στον ήλιο
Πιο όμορφος κι από τ’ αξιοθαύμαστο φεγγάρι και το εξευγενισμένο φως του,
Πιο όμορφος κι από τ’ αστέρια, τα ξακουστά της νύχτας τα παράσημα,
Πιο όμορφος κι από την πύρινη εμφάνιση ενός κομήτη
Κι απ’ οποιοδήποτε άλλο αστέρι για πολύ πιο όμορφα πράγματα προορισμένος,
Μιας κι εξαρτιούνται απ’ αυτόν καθημερνά και η δική σου μα και η δική μου η ζωή,
είναι ο ήλιος.
Όμορφος ήλιος που ανατέλλει και το έργο του δεν έχει λησμονήσει
Και το ολοκληρώνει, πιο όμορφα το καλοκαίρι, όταν η μέρα
εξατμίζεται στις ακτές και τα πανιά καθρεφτίζονται χωρίς αέρα
Περνώντας πάνω από τα μάτια σου, μέχρι να κουραστείς και το ελάχιστο να μειωθεί.
Χωρίς τον ήλιο ντύνεται κι η τέχνη ξανά το πέπλο,
Δεν μου εμφανίζεσαι πια, κι η θάλασσα και η άμμος,
μαστιγωμένες από τις σκιές, δραπετεύουν κάτω από το βλέφαρό μου.
Όμορφο φως που μας ζεσταίνει, μας συντηρεί και μας φροντίζει,
Έτσι ώστε να δω ξανά και να δω ξανά εσένα!
Τίποτα πιο όμορφο στον ήλιο από το να είσαι κάτω από τον ήλιο ...
Τίποτα πιο όμορφο από το να βλέπεις το ραβδί στο νερό και το πουλί από πάνω,
να σκέφτεται το πέταγμά του, και κάτω τα ψάρια σε σμάρι,
χρωματισμένα, διαμορφωμένα, έχουν έρθει στον κόσμο με μια αποστολή φωτός,
Και να βλέπεις την περίμετρο, το τετραγωνισμένο χωράφι, τις χίλιες γωνιές του τόπου μου
Και το φόρεμα που έχεις φορέσει. Και το φόρεμά σου, εβαζέ και μπλε!
Όμορφο μπλε, αυτό που τα παγώνια φορούν και περπατούν υποκλινόμενα,
Μπλε των αποστάσεων, των ζωνών της ευτυχίας με τις εκρήξεις του συναισθήματός μου,
Μπλε σύμπτωση στον ορίζοντα! Και τα ενθουσιασμένα μου μάτια
ανοίγουν πάλι και ανοιγοκλείνουν και τσούζουν μέχρι να πονέσουν.
Όμορφος ήλιος, που αξίζει ακόμα πιο μεγάλο θαυμασμό κι από τη σκόνη,
Γι’ αυτό κι εγώ δεν θα θρηνήσω το φεγγάρι και τ’ αστέρια ούτε
γιατί η νύχτα καυχιέται για τους κομήτες και ψάχνει σε μένα έναν τρελό,
μα εξαιτίας σου και σύντομα ατελείωτα και σαν για τίποτα άλλο
θα θρηνήσω την αναπόφευκτη απώλεια των ματιών μου.
[δική μου η ελληνική μετάφραση]
foto: s. g.
Ingeborg Bachmann
An die Sonne
Schöner als der beachtliche Mond und sein geadeltes Licht,
Schöner als die Sterne, die berühmten Orden der Nacht,
Viel schöner als der feurige Auftritt eines Kometen
Und zu weit Schönerem berufen als jedes andre Gestirn,
Weil dein und mein Leben jeden Tag an ihr hängt, ist die Sonne.
Schöne Sonne, die aufgeht, ihr Werk nicht vergessen hat
Und beendet, am schönsten im Sommer, wenn ein Tag
An den Küsten verdampft und ohne Kraft gespiegelt die Segel
Über dein Aug ziehn, bis du müde wirst und das letzte verkürzt.
Ohne die Sonne nimmt auch die Kunst wieder den Schleier,
Du erscheinst mir nicht mehr, und die See und der Sand,
Von Schatten gepeitscht, fliehen unter mein Lid.
Schönes Licht, das uns warm hält, bewahrt und wunderbar sorgt,
Dass ich wieder sehe und dass ich dich wiederseh!
Nichts Schönres unter der Sonne als unter der Sonne zu sein ...
Nichts Schönres als den Stab im Wasser zu sehn und den Vogel oben,
Der seinen Flug überlegt, und unten die Fische im Schwarm,
Gefärbt, geformt, in die Welt gekommen mit einer Sendung von Licht,
Und den Umkreis zu sehn, das Geviert eines Felds, das Tausendeck meines Lands
Und das Kleid, das du angetan hast. Und dein Kleid, glockig und blau!
Schönes Blau, in dem die Pfauen spazieren und sich verneigen,
Blau der Fernen, der Zonen des Glücks mit den Wettern für mein Gefühl,
Blauer Zufall am Horizont! Und meine begeisterten Augen
Weiten sich wieder und blinken und brennen sich wund.
Schöne Sonne, der vom Staub noch die größte Bewundrung gebührt,
Drum werde ich nicht wegen dem Mond und den Sternen und nicht,
Weil die Nacht mit Kometen prahlt und in mir einen Narren sucht,
Sondern deinetwegen und bald endlos und wie um nichts sonst
Klage führen über den unabwendbaren Verlust meiner Augen.
Υπεροχο μπραβο σου❤️Αναστασια
AntwortenLöschen