NIKOS KOFIDIS * ΝΙΚΟΣ ΚΩΦΙΔΗΣ

Adieu

windlose Nächte

atemlos

mondlos

oder ist möglicherweise

der Mond

bestäubt mit Traurigkeit

fruchtlose Tage

leidenschaftslos

erwartungslos

traumlos

ohne den Blütenstaub des Lebens

geburtslos

Du bist fortgegangen

hast zurückgelassen den Duft

deines Körpers

in meinen Handflächen

deine kampflose Leere

in meinen Armen

deinen Durst

auf meinen Lippen

Du bist fortgegangen

hast zurückgelassen den Alptraum

deiner Abwesenheit

mir zum Gesellen

Fieber und Leid

in einem Herzen

das niemals desertiert ist

das sich gesehnt hat und leben möchte

adieu...

(in meiner Übersetzung)

Eduard Munch: Amor and Psyche

Αντίο

Άπνοες νύχτες
δίχως ανασεμιά
αφέγγαρες,
ή πάλι μπορεί
πασπαλισμένο με λύπη
να είναι το φεγγάρι,
μέρες στείρες,
δίχως πόθους
δίχως προσμονές
δίχως οράματα
δίχως της ζωής την γύρη
δίχως γέννες,
έφυγες
άφησες το άρωμα
του κορμιού σου
στις παλάμες μου,
το απάλευτο κενό σου
στην αγκάλη μου,
την δίψα σου
στα χείλη μου,
έφυγες
άφησες τον εφιάλτη
της απουσίας σου
συντροφιά μου,
πυρετός και πόνος
σε μιά καρδιά
που δεν λιποτάκτησε
που λαχτάρησε,
και που θέλει να ζήσει,

αντίο...

JÜRGEN ROMPF

https://www.youtube.com/watch?v=vMcn9Mt8Nzk


ΜΟΙΡΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ
KLAGELIEDER FÜR DISTOMO

 

Κεκλεισμένων των θυρών

ΖΩΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΤΑΘΑ

Κλειστές οι πόρτες

της εκκλησιάς του χρόνου

όπου είναι γραμμένα σε πίνακες

των νεκρών τα ονόματα

που σιωπούν

σαν άστρα.

Όλοι τους δολοφονημένοι.

Διάβασε και το όνομα του παιδιού

που γι' αυτό δε γνώριζε τίποτα,

μόνον την ηλικία του σαν το σκοτώσαν

τέσσερις μήνες έζησε

μονάχα τέσσερις μήνες

νωρίς το πρωί πεινασμένο
είχε κλάψει

και βλέποντας τη μάνα του
της χαμογέλασε.

(σε δική μου μετάφραση)

Vor verschlossenen Türen 
ΖΩΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΤΑΘΑ

Verschlossen die Türen

der Kirche der Zeit

dort stehen geschrieben auf Tafeln

die Namen der Toten

die schweigen

wie Sterne.

Ermordet sie alle.

Er las auch den Namen des Kindes

von dem er nichts weiß,

nur das Alter in dem es ermordet

vier Monate hat es gelebt

vier Monate bloß

am Morgen noch hat es hungrig
geschrieen

und beim Anblick der Mutter
gelacht.



 http://www.youtube.com/watch?v=jrwUeufbHzs

Το Μνημείο

Εκεί, μόνος

με τους νεκρούς

Βλέπει το μοιρολόι

σκαλισμένο στο μάρμαρο

Από τον θόρυβο των μηχανών

τρέμει το έδαφος

Ακόμα το νιώθει

Κομμένη ανάσα

φόβου που παραλύει

Κενό το βλέμμα,

που τη ζωή τσακίζει

Τέλος, το ίδιο του

το πρόσωπο

Η άβυσσος του εαυτού του

Ατενίζει τη στήλη
που μπροστά του
υψώνεται

Μάταια ήλπιζε.

(σε δική μου μετάφραση)

Die Gedenkstätte

Dort ist er mit den Toten

Allein

Er sieht auch die Klage
in Marmor gehauen

Vom Lärm der Motoren

der Boden erzittert

Er spürt es noch immer

Stockender Atem

lähmender Furcht

Nichtssagend der Blick,

der das Leben zerreißt

Schließlich das

eigene Gesicht

Der Abgrund des Ich’s

Er schaut auf die Säule,

die sich

vor ihm erhebt

Er hoffte vergebens

ΠΑΡΩΝ

Για το μνημόσυνο

Λαμπερός ο ήλιος το πρωί

Μπαίνει κι αυτός στο τέλος

της πομπής

Στων νεκρών το μνημόσυνο

συγκεντρώθηκαν όλοι

Ανάσα της σιωπηλής μνημόνευσης

Δέξου τον θρήνο τούτο

Ανάσα της οργής για τους δολοφόνους

Ανάσα της αδυναμίας για

τη μαινάδα λησμονιά

Ανάσα των παθών

Ανάσα του πόνου

Ανάσα της θλίψης

Καλούνται τα ονόματα

στου χρόνου τον ρυθμό

Παρόντες είναι όλοι

Αντικρύζει κι αυτός τους νεκρούς

Καθόλου δε γέρασαν.

(σε δική μου μετάφραση)

ΠΑΡΩΝ
zum Gedenktag

Glitzernd die Sonne am Morgen

Am Ende des Zuges

reiht er sich ein

Zum Gedächtnis der Toten

versammelt sie alle

Atem des stillen Gedenkens

Nimm auf diese Klage

Atem des Zorns gegen die Mörder
Atem der Ohnmacht gegen

die Furie Vergessen

Atem des Leidens

Atem des Schmerzes

Atem der Trauer

Aufgerufen die Namen

im Rhythmus der Zeit

Anwesend sie alle

Auch er sieht die Toten

Sie sind nicht gealtert.

 http://www.distomo-griechenland.de/

PARUJR SEWAK (Aρμένιος ποιητής - Armenischer Dichter)

Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α

Κι ύστερα κατάλαβα
Ελευθερία,
πως είσαι σαν το αλάτι.
Εκείνον που σκάβει να σε βρει
κι από τα βάθη σ' εξυψώνει
τα χέρια εκείνου κατακερματίζεις
σαν το γυαλί...

Και όμοια με το αλάτι
δυαλύεσαι κι εσύ
γίνεσαι αόρατη,

Και τότε
μόνο να σε γευθεί κανείς μπορεί...

Αν όμως δεν υπάρχεις
λείπει η γεύση,

Αυτό το λέμε και δικτατορία...

Κι αν δεν υπάρχεις
χαλά
ακόμα κι η πιο ανεκτίμητη
τροφή
Αυτή του νου...

Είσαι στ΄ αλήθεια σαν το αλάτι.

(η απόδοσή μου στα ελληνικά έγινε από τη γερμανική μετάφραση του Raffi Kantian)
 

 

 foto: Alexander Kranz

F R E I H E I T

Und mir wurde klar,
O Freiheit,
Dass du wie das Salz bist.
Wer nach dir gräbt, Dich aus der Tiefe holt,
Dem zerschneidest du die Hände
Wie das Glas…

Und löst dich auf
Wie das Salz, Wirst unsichtbar,

Man schmeckt dich dann nur…

Doch wenn`s dich nicht gibt,
Fehlt der Geschmack,

Das nennt man auch Diktatur…

Doch wenn`s dich nicht gibt
Verdirbt
Auch die wertvollste
Nahrung,
Die des Geistes…

Du bist wirklich wie das Salz.

(aus dem Armenischem von Raffi Kantian)

TOLIS NIKIFOROU * ΤΟΛΗΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ

Autobiographie, 1


In meinen Armen halte ich die Menschheit
ich strecke die gebrochenen Finger aus
und streichele ihr das Haar
ich schreibe Märchen für sie
flüstere ihr Gedichte zu
und küsse sie zärtlich auf den Augen
als wäre sie ein kleines Kind
warm heiß
erschrocken durch den Alptraum


als wäre sie mein Kind
als wäre sie alle Kinder der Welt
denen ein tägliches Wunder gebührt
wie ein Stein am Strand, wenn er blitzt
mit tausend Farben im glasklaren Wasser
sie aber leben mitten in der Lüge und im Tod


In meinen Armen halte ich die Menschheit
um sie zu wärmen, damit auch mir warm wird
und ich spreche zu ihr, damit ich eine lebende Stimme höre
und weine


(in meiner Übertragung)

αυτοβιογραφία, 1

κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου

απλώνω τα σπασμένα δάχτυλα

και της χαιδεύω τα μαλιά

της γράφω παραμύθια

της ψιθυρίζω ποιήματα

και τη φιλάω τρυφερά στα μάτια

λες κι είναι ένα μικρό παιδί

ζεστό καφτό

και με τον εφιάλτη από τον ύπνο τρομαγμένο

λες κι είναι το δικό μου το παιδί

λες κι είναι όλα τα παιδιά του κόσμου

που αξίζουν ένα θαύμα καθημερινό

όπως το βότσαλο όταν αστράφτει

με χίλια χρώματα στα διάφανα νερά

και ζουν μέσα στο ψέμα και τον θάνατο

κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου

να τη ζεστάνω για να ζεσταθώ κι εγώ

και της μιλάω για ν' ακούσω ζωντανή φωνή

και κλαίω